5 weinig bekende feiten over de ransuil
Geschreven en geverifieerd door de bioloog Cesar Paul Gonzalez Gonzalez
De ransuil is een roofvogel met een betoverend gezicht, en er zijn verschillende andere interessante aspecten waarover we je vandaag gaan vertellen.
Hij komt voor op het grootste deel van het noordelijk halfrond van de planeet, zoals Amerika, Europa, Rusland en zelfs Japan.
De wetenschappelijke naam van deze soort is Asio otus. Hij behoort tot de orde Strigiformes, een groep die bekend staat om de integratie van nachtvogels zoals uilen. Lees verder en ontdek enkele merkwaardige aspecten over de ransuil.
Hoe ziet de ransuil eruit?
De ransuil is een middelgrote vogel die gemiddeld 35 centimeter lang is, met een maximale spanwijdte van 100 centimeter. Zijn verenkleed is dicht en heeft de neiging meer op de kop te zitten, waardoor hij er vierkant uitziet en twee plukjes vormt die op oren lijken.
Wat zijn kleur betreft, vertoont deze vogel een combinatie van zwarte, bruine en witte veren. Deze vormen een gevarieerd patroon dat enigszins lijkt op de schors van bomen. Deze camouflage helpt hem onopgemerkt te blijven terwijl hij rust op de omringende dennenbomen.
Deze soort is een nachtdier en je ziet ze overdag niet of nauwelijks. Om deze reden, ook al is zijn uiterlijk vrij uniek, en is hij bekend in verschillende delen van de wereld, zijn veel aspecten van deze fraaie vogel nog vrij onbekend.
Weinig bekende feiten over de ransuil
De ransuil is een indrukwekkende soort met interessante kleuren, maar er zijn enkele nogal merkwaardige aspecten aan zijn biologische opbouw. Laten we er een paar bekijken.
1. Geen langgerekte oren
De langgerekte plukjes bovenop de kop van de ransuil zijn geen oren, maar lange veren die wat uitsteken. Hoewel het vreemd lijkt, zitten de gehoorgangen aan weerszijden van de schedel verborgen, maar het verenkleed is zo dicht dat ze niet zo opvallen.
2. Ze doen alsof ze deel uitmaken van de bomen
Als er een roofdier verschijnt, verlengt de ransuil zijn lichaam, drukt zijn veren samen en staat stil om zich voor te doen als deel van de boom. Hoewel lichaamskleuring in deze scenario’s belangrijk is, passen uilen hun gedrag ook aan om hun overlevingskans te vergroten.
3. Het zijn nomadische
Uilen van deze soort verplaatsen zich vaak door verschillende delen van hun natuurlijke verspreidingsgebied. Deze verplaatsingen zijn kort en zijn het gevolg van overvloed of schaarste aan voedsel, zodat ze meestal niet als migraties worden beschouwd. Hierdoor worden ze beschouwd als nomadische vogels die voortdurend op zoek gaan naar territoria die geschikt zijn om te overleven.
4. Ze kunnen hun “oren” (oorpluimen) bewegen
Hoewel de veren die uit de kop steken geen auditieve functie hebben, zijn ze nodig voor de lichaamstaal (Engelse link) van de vogel. In feite hebben deze knallen een bepaalde beweeglijkheid en kunnen ze het algemene uiterlijk van de vogel veranderen, waardoor zijn stemming verandert of hij er angstaanjagender uitziet.
5. Ze bouwen zelden hun eigen nesten
Het klinkt misschien raar en onmogelijk, maar ransuilen bouwen zelden hun eigen nesten (Engelse link) vanaf nul. Dat komt omdat de meeste van hen nesten hergebruiken die door andere vogelsoorten zijn achtergelaten, waardoor ze tijd besparen en zich kunnen concentreren op het broeden. Natuurlijk, als ze geen geschikt nest vinden, zijn ze heel goed in staat er een te maken.
Zoals je hebt kunnen lezen is de ransuil een interessante vogel met veel merkwaardige aspecten. Zijn ontwijkende gedrag en uitstekende camouflage maken hem echter moeilijk te bestuderen, zodat er nog veel onopgeloste vragen zijn over zijn gedrag en zijn manier van leven.
We kunnen dus alleen maar hopen dat het onderzoek wordt voortgezet en dat we in de toekomst nog veel meer zullen ontdekken over deze prachtige soort.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Tome, D. (2003). Nest site selection and predation driven despotic distribution of breeding long‐eared owls Asio otus. Journal of Avian Biology, 34(2), 150-154.
- Perrone Jr, M. (1981). Adaptive significance of ear tufts in owls. The Condor, 83(4), 383-384.
- Ivory, A. 1999. “Asio otus” (On-line), Animal Diversity Web. Recuperado el 6 de enero de 2023, disponible en: https://animaldiversity.org/accounts/Asio_otus/
- Garner, D. J., & Milne, B. S. (1998). A study of the Long-eared Owl Asio otus using wicker nesting baskets. Bird Study, 45(1), 62-67.
- Rodríguez, J. A. H. (2001). Aproximación al conocimiento de la biología del búho chico,” asio otus”, en la provincia de Zamora. Anuario del Instituto de Estudios Zamoranos Florián de Ocampo, (18), 163-196.
Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.