Ming de noordkromp, het langst levende dier op aarde

In 2006 vond een wetenschappelijke expeditie in IJsland, die het leven van weekdieren nauwkeurig ging bestuderen, een mossel met bijzondere kenmerken. Toen ze het gedetailleerd observeerden, ontdekten ze dat het een uniek exemplaar was. Het was een soort mossel en het werd Ming de noordkromp gedoopt. Het bleek het langstlevende dier te zijn. 

Wat zocht de expeditie die Ming de noordkromp vond?

Wetenschappers van over de hele wereld gaan vaak op expeditie naar IJsland en het omliggende gebied om de weekdieren te bestuderen. Er zijn zeer lang levende soorten gevonden in koude wateren en dit heeft de wetenschappelijke gemeenschap gemobiliseerd om te proberen het verouderingsproces te begrijpen.

Met hun ringen weten we welke veranderingen er in de zee en het klimaat hebben plaatsgevonden tijdens het leven van dit weekdier.

IJslandse schelpdieren worden bestudeerd omdat het zeer lang levende tweekleppigen zijn. Ze kunnen bepaalde onbekenden over het verouderingsproces beantwoorden. Dit komt omdat ze elk jaar een nieuwe ring aan hun schelp toevoegen, net als bomen, en door deze ringen te analyseren kunnen we meer leren over de geschiedenis van de oceanen.

Aan de hand van de ringen weten we welke veranderingen er in de zee en het klimaat hebben plaatsgevonden tijdens het leven van dit weekdier.

Waarom werd het de Ming de noordkromp genoemd?

Toen wetenschappers het weekdier begonnen te bestuderen (officieel heet het een ocean quahog clam in het Engels) realiseerden ze zich dat de mossel honderden jaren oud was. Aanvankelijk geloofde men dat hij geboren werd toen de Ming-dynastie in China regeerde en daarom kreeg hij die naam.

Toen het onderzoek vorderde, ontdekte men dat hij meer dan 500 jaar oud kon zijn, dat wil zeggen meer dan een half millennium.

De dood van de Ming de noordkromp

Als onderdeel van een onderzoek naar de vele weekdieren die verzameld werden, werd de Ming de noordkromp daar ook bij betrokken. Deze onderzoeken bestaan uit het nemen van monsters uit de schelp en zodra de schelp opengaat, sterft het dier.

Het onderzoeksteam van de Bangor University verklaarde dat de bijzonderheid van de tweekleppige aan het begin van de analyse nog onbekend was en toen ze het belang ervan ontdekten, was het te laat om het te redden.

Ming de noordkromp, het langstlevende dier, stierf voordat wetenschappers zich realiseerden hoe belangrijk het was.

Hoe bestudeert men mosselen ?

De onderzoeksmethode is sclerochronologie en bestaat, in het geval van mosselen, uit het openen van de schelp. Het is niet altijd bekend of het weekdier nog leeft. Maar als dat wel zo is, sterft het wanneer het wordt geopend. Met deze methode tellen onderzoekers de ringen van de schelp van binnenuit.

Om al deze redenen wisten de wetenschappers die Ming bestudeerden niet dat hij nog leefde en al zoveel eeuwen onder ons was.

Ter verdediging zeiden ze dat dieren van dezelfde soort dagelijks commercieel worden geconsumeerd. Misschien eten we wel mosselen van honderden jaren oud als lunch. Hun sterkste argument was dat ze pas merkten dat dit weekdier heel oud kon zijn toen het onderzoek al was begonnen.

Ming mossel, het langst levende dier, in de krantenkoppen

Toen het nieuws over de leeftijd van de Ming mossel bekend werd, haalde de ontdekking de krantenkoppen (Engelse link). Net als het ongelukkige nieuws van zijn dood tijdens onderzoek. Deze situatie leidde tot verschillende protesten tegen de Bangor University, die verantwoordelijk was voor het onderzoek.

Desondanks leidde hun studie tot de publicatie van een kwalitatief hoogstaand artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Age in 2013. Daarin beschreven de auteurs de relatie tussen de levensduur van alle onderzochte soorten.

Het langst levende dier gebruikte niet te veel hulpbronnen als reactie op externe stressfactoren, en we kunnen daaruit afleiden dat de Ming mossel een vredig bestaan had.

Er zijn misschien wel meer van dit soort oude mosselen in de zee

Het is heel waarschijnlijk dat Ming niet het enige weekdier is die een lange levensduur heeft. De wetenschappelijke gemeenschap is unaniem van mening dat er mogelijk nog oudere exemplaren voorkomen in IJsland en de Arctische kusten.

En net zo belangrijk als de langlevende tweekleppigen is de informatie die ze ons kunnen geven. De oceanen hebben namelijk veranderingen in stromingen ondergaan, de laatste ongeveer 400 jaar geleden, in de Kleine IJstijd.

De schelpen van oesters, kokkels, mosselen, kreeften en zeeslakken, van de langlevende soorten, onthullen ons de geschiedenis van de oceanen. Ze laten ook zien hoe snel dingen recentelijk zijn veranderd.

De toekomst van marien onderzoek

Tegenwoordig worden de oceanen beïnvloed door CO2-uitstoot en koralen en schelpen van weekdieren getuigen hiervan. Verzuring van zeewater kan de voortplanting van soorten en het voortbestaan van economieën die afhankelijk zijn van de visserij schaden. De hoge temperaturen die de oceaan beïnvloeden, tasten de populaties van de zeefauna aan.

Als je bedenkt dat zeedieren ook onverzadigde vetzuren bijdragen aan het menselijk dieet, wat goed is voor hart en bloedvaten, is het begrijpelijk dat het belangrijk is om wetenschappelijk onderzoek te ondersteunen en veiligere onderzoeksmethoden te vinden voor zeeleven.