Maak kennis met de gewone viscacha

Lagostomus maximus is de wetenschappelijke naam voor de zogenaamde gewone viscacha, een groot knaagdier dat in een aantal delen van Zuid-Amerika leeft. Het zijn kuddedieren en hebben een breed repertoire aan stemmen die ze gebruiken om te communiceren.

De enige levende in zijn soort

Ook bekend als de viscacha van de vlaktes, het is de enige levende soort uit het Lagostomus-geslacht. Het maakt deel uit van de familie Chinchillidae.

Het is echter vermeldenswaard dat viscacha, een Quechua-naam, ook voor 4 andere knaagdierensoorten wordt gebruikt:

• De Cariamanga Viscacha (Lagidium sp.) leeft in Ecuador.
• De noordelijke bergachtige viscacha (Lagidium peruanum). Komt voor in Peru.
• De zuidelijke bergachtige viscacha (Lagidium viscacia). Ze zijn over de zuidelijke regio’s van Peru, Bolivia, Chili en West-Argentinië verspreid.
• Oranje bergachtige viscacha (Lagidium wolffsohni). Woont in het zuiden van Argentinië en Chili.

Hoe dan ook, in plaats van je met veel details te overweldigen, gaan we het alleen hebben over de gewone viscacha. Laten we eens naar de gewone viscacha kijken, een groot knaagdier dat in Zuid-Amerika leeft.

Eigenschappen van Lagostomus maximus

Dit Zuid-Amerikaanse knaagdier heeft een stevig en rond lichaam dat tot wel 65 cm lang kan worden. Ze hebben korte voorpoten en vier vingers met dikke nagels waarmee ze graven.

Ze vallen ook op, omdat ze een zwarte streep over hun gezicht hebben die bij hun snuit begint en over hun wangen loopt. Dit scheidt het onderste witte deel (rond de mond) van de bovenste witte band rond zijn ogen.

Andere kenmerken van de gewone viscacha zijn:

• Omvangrijk hoofd.
• Grote ogen.
• Middelgrote oren die breed zijn aan de basis en smal aan de uiteinden.
• Korte snuit met lange, zwarte en harde snorharen.
• Sterke achterpoten die langer zijn dan hun voorpoten. Ze hebben drie vingers met lange klauwen.
• Korte, harige en gebogen staart.
• Korte, zachte en zilvergrijze tot bruingrijze vacht. Ze hebben ook een crèmekleurige vacht en hun buik is wit.
• Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes en wegen gemiddeld vijf en een halve kilo. Hun hoofd is ook robuuster en heeft hun gezicht heeft meer contrast.

De leefomgeving en het dieet van de gewone viscacha

Dit knaagdier leeft in de graslanden en struiken. Ze zijn tot op 1.900 meter hoogte te vinden. Ze vormen ook kolonies van maximaal 50 individuen waarin ze vreedzaam naast elkaar bestaan, behalve tijdens de paartijd.

Er zijn tussen de één en drie volwassen mannetjes in elk van deze kolonies, terwijl de rest vrouwtjes en jongen zijn. Ze tolereren echter geen leden van andere groepen.

Ze leven in holen die ze maken door met hun voorpoten te graven. Deze holen hebben tunnels die met elkaar in verbinding staan. Deze schuilplaatsen hebben verschillende uitgangen en kunnen tot wel 700 vierkante meter bereiken.

Als de zon ondergaat, dan verlaten de viscacha’s hun holen om zich te voeden. Ze zullen echter meestal niet ver van hun schuilplaats komen. Hun dieet bestaat uit kruiden, struiken en zaden.

Meer details over dit Zuid-Amerikaanse knaagdier

De vrouwtjes zijn tijdens de herfst klaar om te paren. Dat is wanneer de mannetjes gewelddadige gevechten met elkaar aangaan. Zodra ze een partner hebben gevonden, dan paren ze ondergronds. Na ongeveer vijf maanden zwangerschap, worden er twee baby’s geboren die ongeveer 200 gram wegen.

Mannetjes bereiken op de leeftijd van anderhalf jaar geslachtsrijpheid. Op dat moment verlaten ze hun ouders om hun eigen huis te graven. De vrouwtjes, die tussen de acht maanden en een jaar geslachtsrijp zijn, blijven in de kolonie waarin ze zijn geboren.

Een soort jaagde op hun vlees en huiden

Met een levensverwachting van tussen de zeven en acht jaar heeft de gewone viscacha in de meeste gebieden waar ze leven geen ernstige instandhoudingsproblemen.

Op bepaalde plaatsen beginnen ze gevolg van overbejaging te verdwijnen. Ze zijn vanwege hun huid en heerlijke vlees erg gewild.

Overstromingen zijn een andere reden waarom ze verdwijnen. In sommige regio’s proberen mensen ze af te weren, omdat ze grote verliezen in de landbouw veroorzaken.