5 dingen die je moet weten over het canine coronavirus
We bevinden ons midden in een explosie van nieuws over het coronavirus. Je vraagt je misschien af wat het nieuwe COVID-19 met het canine coronavirus te maken heeft. Waar komt het vandaan? En vooral, loopt mijn huisdier risico?
Er zijn over de nieuwe uitbraak nog veel onbeantwoorde vragen. We hopen in het volgende artikel enkele van je angsten te kalmeren, we bespreken vijf dingen die je over het canine coronavirus moet weten.
1. Wat zijn de coronavirussen precies?
Coronavirussen (CoV) bestaan uit een familie van ongeveer 40 virussen. Deze micro-organismen ontlenen hun naam aan de structuur van hun bekleding, die een kroonvorm heeft.
Over het algemeen infecteren deze virussen zoogdieren op een soortspecifieke manier. Wetenschappers hebben dus specifieke stammen van het coronavirus geïsoleerd die katten, konijnen, fretten, koeien, kalkoenen en varkens infecteren.
Onder deze stammen zijn er drie virale typen die honden kunnen infecteren, die bekend staan als canine coronavirussen. Dit zijn CCoV I, CCoV II en CRCoV. De ‘CC’ in hun naam verwijst naar ‘canine coronavirus’ of, in het geval van’ CRC ‘, naar canine respiratory coronavirus.
Bij mensen kunnen leden van deze familie van virussen dan een verkoudheid veroorzaken. Naar schatting is 15% van de griepinfecties namelijk afkomstig van de coronavirusfamilie.
Andere virale typen veroorzaken ernstigere ziekten zoals het Middle East Respiratory Syndrome-virus (MERS-CoV) en het severe acute respiratory syndrome (SARS-CoV). Het virus dat de uitbraak veroorzaakte die in Wuhan is begonnen, staat voorlopig bekend als, ‘nieuw’, COVID-19.
Het nieuwe coronavirus COVID-19 is een nieuwe stam van de coronavirussen die voorheen niet bij mensen voorkwam.
2. Kunnen mensen en huisdieren het coronavirus naar elkaar verspreiden?
Dit is een andere vraag die veel mensen met betrekking tot het canine coronavirus hebben. Hoewel honden, katten en mensen virussen kunnen oplopen die tot de familie Coronaviridae behoren, zijn infecties in het algemeen specifiek voor elke soort. De verspreiding van de infectie van de ene soort naar de andere is daarom zeldzaam.
Het is echter belangrijk om erop te wijzen dat virussen bekend staan om hun vermogen om te muteren. Normaal gesproken behouden virale mutanten hun soortspecificiteit. Dit verklaart waarom, ondanks hoe lang virussen op de planeet aanwezig zijn, ze de menselijke soort niet hebben kunnen uitroeien.
Heel af en toe treedt er een mutatie op waardoor een virus leden van verschillende soorten kan infecteren. Voorlopig maken experts zich niet uitdrukkelijk zorgen over de verspreiding van het coronavirus tussen mensen, honden en katten.
Op basis van de analyse van veranderingen veroorzaakt door mutaties als de sequenties van de virussen, hebben experts aangetoond dat de coronavirussen MERS-CoV en SARS-CoV en zelfs COVID-19 afkomstig zijn van vleermuizen.
3. Hoe ernstig is een canine coronavirus infectie?
Wetenschappers zijn van drie soorten canine coronavirussen op de hoogte. Twee van hen vormen groep I, veroorzaken diarree en lijken erg op elkaar. Dit zijn CCoV I en II, die beide milde symptomen veroorzaken en vaak onopgemerkt blijven.
Het eerste rapport over een CCoV-infectie verscheen in 1974. Dit is het moment waarop onderzoekers deze virusstam bij honden met ernstige enteritis in een hondenleger in Duitsland isoleerden.
In 2003 werd een derde canine coronavirus gemeld. CRCoV vormt groep II en veroorzaakt dan ademhalingsproblemen die ernstig kunnen zijn. De infectie veroorzaakt longontsteking en kan tot de dood van het dier leiden. Het komt veel voor bij honden die in overvolle omstandigheden leven.
Er zijn meldingen gedaan van uitbraken veroorzaakt door een CRCoV die zeer virulent en pantropisch is, wat betekent dat het veel organen aantast. Bovendien staat de CRCoV, samen met andere virussen uit verschillende families die luchtweginfecties veroorzaken, bekend als kennelhoest.
4. Hoe vaak komt een canine coronavirus-infectie voor?
Een verscheidenheid aan serologische en virologische onderzoeken toont aan dat CCoV zeer wijdverbreid is onder de hondenpopulatie. In het bijzonder komt het virus veel in kennels en dierenasielen voor.
Enterische infectie door CCoV heeft een hoog morbiditeitspercentage (aandeel van zieke personen) en een laag sterftecijfer. Het virus wordt in hoge concentraties in het speeksel en de ontlasting van aangetaste dieren geëlimineerd en verspreidt zich dan via de fecaal-orale route.
In het geval van groep II hebben rapporten uit de Verenigde Staten geschat dat 50% van de geëvalueerde honden antilichamen tegen CRCoV bezit. Dit geeft dus aan dat deze dieren eerder in hun leven aan het virus zijn blootgesteld.
5. Moet ik me zorgen maken over het canine coronavirus?
Nee. In feite is er een vaccinatie beschikbaar tegen de coronavirussen van groep I. De meeste dierenartsen volgen echter de aanwijzingen van de World Small Animal Veterinary Association (WSAVA). Aangezien de infectie zeer gering is, raadt de vereniging het vaccin niet aan.
Er is geen specifieke behandeling voor de infecties die de pantropische CRCoV veroorzaakt. Het behandelen van de infectie moet dus de nadruk leggen op ondersteunende behandeling om de juiste balans van vloeistoffen en elektrolyten te behouden.
Dierenartsen kunnen ook de toediening van een breed spectrum aan antimicrobiële middelen voorschrijven om secundaire bacteriële infecties te behandelen. Het is echter niet gebruikelijk dat specialisten deze behandelingskuur aanbevelen.
Tot op heden zijn er geen vaccins tegen de pantropische CRCoV. Er is namelijk aangetoond dat de geïnactiveerde vaccins die momenteel tegen de enterische CCoV worden gebruikt, zeer weinig effect hebben.
De beste preventie is dus om je hond tegen luchtweginfecties te vaccineren (het para-influenza-virus, adenovirus, hondenziekte en Bordetella-bronchiseptica) om co-infectie te voorkomen. Bovendien moet je honden met kennelhoest isoleren totdat de symptomen verdwijnen.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Erles, K., Toomey, C., Brooks, H. W., & Brownlie, J. (2003). Detection of a group 2 coronavirus in dogs with canine infectious respiratory disease. Virology, 310(2), 216-223.
- Binn, L. N., Lazar, E. C., Keenan, K. P., Huxsoll, D. L., Marchwicki, R. H., & Strano, A. J. (1974). Recovery and characterization of a coronavirus from military dogs with diarrhea. In Proceedings of the Annual Meeting of the United States Animal Health Association, pp. 359–366.
- Day, M., Horzinek, M.C., Schultz, R.D., Squires R.A (2016) Directrices para la vacunación de perros y gatos de la asociación mundial de veterinarios de pequeños animales (WSAVA). Journal of Small Animal Practice • Vol 5, E20.
- Le Poder, S. (2011). Feline and canine coronaviruses: common genetic and pathobiological features. Advances in virology, 2011.