Spoedeisende hulp voor kleine dieren

Geschreven en geverifieerd door de dierenarts Érica Terrón González

Laatste update: 21 december, 2022

Alle stadia van de spoedeisende hulp voor kleine dieren zijn belangrijk om met succes met de ernstig zieke patiënt om te gaan. Zodra triage en initiële evaluatie zijn opgelost, zijn de volgende stappen de eerstelijns- en tweedelijnszorg.

Als triage de classificatie van de patiënt volgens klinische prioriteiten mogelijk maakt, dan maakt de eerste evaluatie het mogelijk om de stabiliteit van de patiënt in meer detail te bepalen. Bij de spoedeisende hulp is het dus mogelijk om te beslissen hoe met elk onmiddellijk probleem om te gaan dat het leven van het huisdier bedreigt.

Wat is de volgende procedure als deze fundamenten eenmaal zijn gelegd? Weet je waar de fasen van eerstelijnszorg en tweedelijnszorg in een veterinaire spoedkliniek uit bestaan? We laten ze hieronder zien.

Spoedeisende hulp voor kleine dieren: eerstelijns en secundaire zorg

Tijdens de eerste evaluatie beoordelen dierenartsen het ademhalingssysteem, professionals beoordelen het cardiovasculaire systeem, het centrale zenuwstelsel en het urinestelsel. Op deze manier kan de dierenarts de patiënt als stabiel of instabiel classificeren. Van daaruit gaan ze verder met het proces van spoedeisende zorg.

Eerste zorg voor huisdieren

In de eerste lijn beoordelen dierenartsen praktisch dezelfde fysieke parameters als in de vorige fase, maar dan op een meer uitgebreide manier. We zullen je de belangrijkste parameters vertellen die bewaakt moeten worden.

Evaluatie van de ademhaling

De beoordeling van het ademhalingssysteem omvat het verzekeren van de goede werking van de bovenste luchtwegen, de kleur van het ademhalingsslijmvlies en andere parameters. In dit stadium is het misschien wel het belangrijkste om de frequentie, het ritme en de inspanning van de ademhaling te evalueren.

De luchtpijp en alle delen van de borst moeten zorgvuldig worden beluisterd. Een pulsoxymetrie, met behulp van een machine die zuurstof in het bloed meet, kan ook interessant zijn.

Hypoxie kan tot systemische problemen leiden, omdat het verhindert dat voldoende zuurstof de weefsels bereikt. In het geval van hypoxie, gebrek aan lucht, is daarom onmiddellijke correctie vereist.

Erkenning van de juiste werking van het cardiovasculaire systeem

De evaluatie van weefselperfusie bij het dier omvat de volgende processen:

• Evaluatie van kleur van het slijmvlies.
• Capillaire hervultijd: een test die de bloedsomloop en uitdroging evalueert.
• Lichaamstemperatuur.
• De auscultatie van het hart.
• Palpatie van de frequentie, het ritme en de kwaliteit van de pols in de periferie, in aders van de ledematen, nek, hoofd of staart.

Tekenen van slechte weefselperfusie zijn als volgt

• Bleke of blauwachtige slijmvliezen.
• Een langdurige of te snelle capillaire vultijd.
• Afwijkingen in de hartslag of het ritme.

Elk van deze symptomen rechtvaardigt de noodzaak om snel naar de onderliggende oorzaak en de definitieve behandeling te zoeken.

Evaluatie van het centrale zenuwstelsel

Extreme veranderingen in het gedrag van het dier, zoals versuffing, coma of zelfs toevallen, vereisen een snelle zoektocht naar de onderliggende oorzaak. Het snel toepassen van een behandeling zal bovendien meestal het verschil tussen leven en de dood van een dier zijn.

Er zijn veel factoren die een disfunctie van het centrale zenuwstelsel veroorzaken, waaronder langdurige epileptische aanvallen of hypoglykemie. Ze kunnen onomkeerbare schade aanrichten als ze niet snel worden behandeld, dus je moet de symptomen van deze ziekten snel identificeren.

Op dezelfde manier veroorzaakt verhoogde intracraniale druk onder andere versuffing of coma. Deze toename kan het gevolg van talrijke etiologieën zijn, een aantal conventionele zoals een klap of een hematoom en andere ernstiger die een uitgebreidere diagnose vereisen, zoals een tumor of een infectie.

Secundaire of gespecialiseerde zorg voor huisdieren

Zodra de triage- en eerste evaluatiefase zijn voltooid en het dier eerstelijnszorg heeft gekregen, is het tijd om te beoordelen of het nodig is om met veterinaire zorg door te gaan. Zodra de omstandigheden die het dier in een onmiddellijk levensgevaar brachten zijn gestabiliseerd, kan secundaire zorg worden voortgezet.

Deze fase omvat al een volledig en grondig onderzoek. Ten eerste is het noodzakelijk om een gedetailleerde geschiedenis van het huisdier te verkrijgen, wat de verantwoordelijkheid is van de eigenaar. Het wordt aanbevolen dat alle eigenaren van gezelschapsdieren belangrijke gegevens met betrekking tot de gezondheid van hun dieren bijhouden.

Ten tweede zijn een volledig lichamelijk onderzoek, een evaluatie van de respons op de initiële therapie en eventuele andere diagnostische bevindingen essentieel. Op dit punt kan het raadzaam zijn om gebruik te maken van beeldvormende diagnose, door middel van röntgenfoto’s, echografie of een andere relevante laboratoriumtest.

In deze fase kunnen professionals een compleet diagnostisch en therapeutisch plan maken en een inschatting van de prognose en kosten van het consult maken.

Het belang van het stapsgewijs gaan in de spoedeisende hulp voor kleine dieren

Kortom, eerstelijnszorg zorgt voor de identificatie en onmiddellijke behandeling van levensbedreigende aandoeningen. Deze fase maakt het ook mogelijk om de identificatie van onstabiele patiënten te bevestigen. Wat een goede monitoring en het voorkomen van latere problemen mogelijk maakt.

Als de eerstelijnszorg eenmaal heeft plaatsgevonden, is het tijd voor meer specifieke testen. De patiënt loopt in principe geen direct gevaar meer. Er kunnen daardoor tests plaatsvinden die meer tijd en toewijding vergen. Primaire en secundaire zorg maken het daarom mogelijk om de noodsituatie op het gebied van gezondheid op te lossen.