De tomaatkikker: habitat en kenmerken

Geschreven en geverifieerd door de bioloog Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Laatste update: 21 december, 2022

De tomaatkikker wordt gekenmerkt door een intens roodachtige tint op zijn huid, die voor het oog nogal opvallend is. Deze eigenaardige eigenschap dient als waarschuwing voor zijn roofdieren, want hij scheidt een kleverige, giftige stof af die onaangenaam is voor het gehemelte. Dankzij deze strategie kan hij in zijn omgeving overleven.

De wetenschappelijke naam van deze soort is Dyscophus antongilii en hij behoort tot de groep van de anura-amfibieën, waarin alle padden en kikkers gegroepeerd zijn. Ze worden gekenmerkt doordat ze erg afhankelijk zijn van water en zich met kleine sprongen door het aardse milieu verplaatsen. Lees verder om meer te weten te komen over de verbazingwekkende tomaatkikker.

Habitat en verspreiding van de tomaatkikker

Deze amfibie is endemisch in het noorden van Madagascar, dat de Antogil Baai, Andevoranto, Maroantsetra en het Ambatovaky reservaat omvat. Hij komt voor op plaatsen op zeeniveau of op een hoogte van maximaal 600 meter.

Mogelijk bewoont hij andere gebieden in de buurt van zijn verspreidingsgebied, maar op het eerste gezicht kan hij verward worden met Dyscophus guineti en de grenzen van beide zijn onzeker.

De tomaatkikker leeft in verschillende soorten vochtige habitats, zoals regenwouden, kustgebieden, moerassen en in stilstaande watermassa’s. Hij heeft zich echter ook aangepast om in de buurt van stedelijke omgevingen te leven, waar er verschillende opties zijn om zich schuil te houden.

Soortenkenmerken

Deze kikker is tussen 8 en 10 centimeter lang en vertoont een intens rode verkleuring. Terwijl zijn buik lichtere of zelfs witte tinten heeft. Bovendien vertonen ze een rechte zwarte lijn van de ogen naar het achterlijf, die kenmerkend is voor de soort. Ze vertonen ook een niet erg uitgesproken seksueel dimorfisme, waarbij de vrouwtjes groter en helderder zijn dan de mannetjes.

Het lichaam van de kikker is rond en vertoont enkele plooien aan de zijkanten. Zijn achterpoten zijn groter en steviger dan zijn voorpoten, waardoor hij kan rondhuppelen. Bovendien is hij in staat zich op te blazen om groter te lijken en indruk te maken op zijn concurrenten. Dit dient echter ook om te voorkomen dat een roofdier hem opeet.

Als deze kikkers zich bedreigd voelen, scheiden ze een kleverige substantie (Engelse link) af die slecht smaakt en irritatie kan veroorzaken. Roofdieren die de pech hebben met deze vloeistof in aanraking te komen, blijven er vrij goed aan kleven en blijven enkele dagen in hun mond of ogen zitten.

Voor mensen vormt deze stof geen gevaar voor de gezondheid. In sommige gevallen kan het echter allergische reacties veroorzaken.

Gedrag

De tomaatkikker is een nachtdier, want hij vermijdt uitdroging en hete daglichturen. Hij verbergt zich meestal onder bladstrooisel of tussen de vegetatie in waterpartijen. Zo kan hij onopgemerkt blijven en op zijn prooi jagen. In feite kan hij lange tijd onbeweeglijk blijven om zijn doel te bereiken.

Deze amfibie heeft een hoofdzakelijk insectenetend dieet, maar hij is ook in staat om elk ander dier van compacte grootte dat zijn pad kruist te verslinden. Hij wordt gekarakteriseerd als een roofdier dat zijn slachtoffers besluipt terwijl hij zich in de vegetatie verbergt. Bovendien heeft hij uitstekende reflexen waarmee hij zijn voedsel in slechts enkele seconden vangt.

Om het slikken te vergemakkelijken duwt de tomaatkikker zijn ogen in zijn kassen, want dat wekt meer zuigdruk op. Zo kunnen ze hun prooi sneller doorslikken en zich meteen voorbereiden voor het geval er nog een onwetend slachtoffer passeert.

Voortplanting

Het broedseizoen begint meestal na het regenseizoen, hoewel sommige populaties het hele jaar door kunnen paren. Het enige wat ze nodig hebben is een waterlichaam om hun eieren in te leggen, want hun bevruchting gebeurt uitwendig en ze laten beide gameten (eitjes en sperma) in de omgeving los om ze te bevruchten.

Deze soort produceert een reeks vocalisaties die hij onophoudelijk herhaalt om zijn partner aan te trekken. Elk mannetje beschermt een bepaald gebied en paart met alle vrouwtjes daarbinnen. Voor dit proces gebruikt hij een strategie die amplexus heet, en die bestaat uit een soort “omhelzing” waarbij beide individuen elkaar naderen en tegelijk hun gameten in het water loslaten.

Het vrouwtje kan in elk legsel tussen de 1.000 en 1.500 eieren loslaten. Elk van deze zal ongeveer 36 uur later uitkomen en een kikkervisje (larve) voortbrengen. Deze kleine visachtige larfjes voeden zich met organisch materiaal dat in het water zweeft. Als ze voldoende grootte bereikt hebben, ondergaan ze een metamorfose waardoor hun hele lichaam verandert en ze het uiterlijk van een volwassen kikker aannemen.

Beschermingsstatus van de tomaatkikker

De Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (Engesle link) classificeert de tomaatkikker als een soort van de minste zorg. Dit is te danken aan zijn grote weerstand tegen verstoring van de habitat en zijn vermogen om zich het hele jaar door voort te planten. Deze beide aspecten lijken zijn populatie stabiel te hebben gehouden, zodat men zelfs aanneemt dat hij vrij talrijk is.

De kenmerken van deze amfibie hebben hem tot doelwit gemaakt van verscheidene liefhebbers van exotische huisdieren. In feite is het betrekkelijk gemakkelijk hem in gevangenschap te reproduceren, zodat het gebruik ervan al te wijdverbreid is geworden.

Bedenk echter dat ze irriterende stoffen afscheiden die ontstekingen kunnen veroorzaken. Bedenk ook dat niet alle soorten geschikt zijn voor gevangenschap, en dat ook niet alle verzorgers bereid zijn om ze te verzorgen.