11 curiositeiten over poema's

Grote katten zijn altijd het onderwerp van menselijke bewondering, althans van verre. Niemand zou een van hen bij verrassing willen ontmoeten. Toch is het altijd interessant om curiositeiten over poema’s te weten, want het zijn geduchte jagers.

In deze ruimte kun je hun aard via verschillende punten verkennen, want alles over deze katachtigen kan een verrassing zijn voor wie het leest. Mis niets, want ze leren kennen is ze leren respecteren.

11 curiositeiten over poema’s

De poema, waarvan de wetenschappelijke naam Puma concolor is, is ook bekend als bergleeuw of Amerikaanse leeuw. Hij behoort tot de familie Felidae en heeft verschillende ondersoorten.

.Het meest verspreide terrestrische zoogdier

De poema is inheems in Amerika. Zijn verspreidingsgebied is enorm, en strekt zich uit van de Yukon in Canada tot het zuidelijke Andesgebergte en Patagonië. Zijn populatie is echter verspreid, want hij heeft grote gebieden nodig voor elk individu.

2. Ze past zich overal aan

Het geheim voor het voortbestaan van deze soort is een groot aanpassingsvermogen. Van Canada tot Patagonië zijn er verschillende biomen waaraan de poema zich zonder probleem aanpast. Bovendien heeft hij een generalistisch dieet, zodat hij zich met een grote verscheidenheid aan prooien kan voeden, van hoefdieren tot kameelachtigen.

3. Jagen door hinderlaag

De volgende van de curiositeiten over poema’s gaat over de manier waarop ze jagen. Dankzij hun heimelijkheid en kalmte in het wachten kunnen ze ongemerkt prooien benaderen en zo voortdurende gevechten vermijden waarbij ze gewond kunnen raken. Ze gaan recht op de keel af.

4. Het is territoriaal en solitair

Zoals gezegd zijn poema’s verspreid over vele vierkante kilometers, maar hun bevolkingsdichtheid is gering. In feite hangt de omvang van het territorium van elk individu af van de overvloed aan prooi, dus ze zullen verder uit elkaar liggen naarmate de prooi schaarser wordt.

In sommige gebieden concurreren ze ook met andere roofdieren, zoals de jaguar, die groter is dan de poema.

5. Ze kunnen niet brullen

Ondanks zijn grootte is de poema nauwer verwant aan kleine katten (zoals de huiskat) dan aan zijn neven in het geslacht Panthera: de leeuw, de tijger, de luipaard en de jaguar (Engelse link). Poema’s, daarentegen, miauwen en spinnen .

Het brullen wordt opgewekt door de trilling van het tongbeen, een zwevend, half-stijf bot dat in de keel van de katachtige ligt. Bij poema’s ontbreekt dit botje.

6. Het is een superpredator

Het woord superpredator verwijst naar die organismen die op anderen azen om te overleven, maar die niet tot het dieet van een andere soort behoren. De poema is er een van, wat niet wil zeggen dat hij geen bedreigingen ondervindt, in zijn leefgebied moet hij het opnemen tegen andere jagers met wie hij het kan opnemen en het onderspit delven.

7. Ze verbergen hun voedsel

Ook dit is een van de curiositeiten van poema’s, ze verbergen zich om te eten, zelfs als dat betekent dat ze een enorme prooi enkele meters moeten verslepen of zelfs in een boom moeten klimmen.

Daar is een reden voor, deze katachtigen krijgen om de paar dagen een prooi te pakken en eten, omdat ze niet weten wanneer ze weer zullen kunnen eten. Daarom verbergen ze het vlees, voordat ze het verorberen, zodat geen enkele concurrent het kan stelen.

8. Behendig en sterk

Bomen beklimmen met een prooi op je rug vereist krachtige spieren. In feite zijn poema’s in staat om bij een aanloop 64 kilometer per uur te halen en tot 6 meter hoog te springen, zelfs 10 als ze in de lengte springen.

9. Protagonist van culturen en mythologieën

De mensen die in de buurt van deze dieren leefden, waren zich volkomen bewust van hun enorme kracht en gratie. Daarom herkenden de inheemse volkeren van Amerika het in hun cultuur; de Inca stad Cuzco werd ontworpen in de vorm van een poema en het Titicaca meer kreeg zijn naam van het Aymara woord titi, “jaguar.”

Verwijzingen naar dit grote dier komen ook voor in Noord-Amerika. Voor de Apache en Walapai was de poema een voorbode van de dood. Ook de Cheyenne verwezen in hun oude geschriften naar de poema.

10. Het komt zelden voor dat ze mensen aanvallen

Hoewel er enkele aanvallen op onze menselijke soort geregistreerd zijn, vluchten deze katachtigen over het algemeen voor ons weg. Ze weten dat we gevaarlijk zijn en vallen alleen aan als ze in ernstig gevaar zijn, want we behoren niet tot hun dieet.

11. Het is een bedreigde soort

Momenteel verkeert de poema in een staat van geringe zorg (Engelse link). De grootste bedreiging waarmee ze te maken hebben is het verlies van hun leefgebied, doordat ontbossing door industriële en residentiële ontwikkeling hun territorium fragmenteert en hen dwingt tot grotere concurrentie.

Anderzijds worden ze al sinds de komst van de Europese kolonisatie in Amerika als een gevaarlijke katachtige beschouwd, zodat hun lukrake jacht vele jaren lang toegestaan en getolereerd werd.

Gelukkig wordt men zich steeds meer bewust van het belang van inheemse fauna, zodat er geen gebrek is aan mensen die zich zorgen maken over poema’s. Beetje bij beetje, tussen ons allemaal, zullen we de wonderlijke natuur van deze katachtigen kunnen laten zien.