Hoe zit dat: wat eten wezels?

Deze kleine, maar woeste, mustelidae komt voor op het hele noordelijk halfrond, vooral in Zuid-Spanje, Noord-Afrika, de Verenigde Staten en Canada. Laat je echter niet misleiden door zijn schattige uiterlijk. Zijn eetgewoonten gaan gepaard met onfeilbare jachttechnieken en een zeer uitgesproken agressiviteit. Ontdek wat wezels eten en hoe ze dat doen in dit artikel.

In dit artikel vind je gespecialiseerde informatie over de eetgewoonten van de wezel. Mis geen enkel detail, want het is zeer de moeite waard om elk aspect van deze kleine marterachtige te leren kennen .

Kenmerken van de wezel

De wezel (Mustela nivalis) is de kleinste vertegenwoordiger van de familie der marterachtigen. Zijn lichaam is, net als dat van al zijn verwanten, lang, buisvormig en buigzaam. De kop is afgeplat, kort gesnuit, met afgeronde, platte oren en een lange, slanke hals.

Hun vacht is bruin, maar de wezels die verder naar het noorden leven veranderen hun vacht in de winter in een sneeuwwit. Zo passen ze beter in het besneeuwde landschap.

Er zijn ongeveer 10 erkende ondersoorten van de wezel. Ze zijn echter fysiek niet te onderscheiden en verschillen alleen in geografische ligging. Omdat de territoriumgrenzen niet goed bepaald zijn, is de wetenschappelijke gemeenschap het nog steeds niet eens over de verdeling van de ondersoorten binnen dit taxon.

Wezels bewonen verlaten holen als schuilplaats en onderhouden er een territoriumgebied omheen. In dit gebied jagen ze en broeden ze als het paarseizoen aanbreekt. Ze verkiezen gebieden met een hoge dichtheid van struiken en hoge grassen om zich voor roofdieren te verbergen en hun prooi te besluipen.

Het spijsverteringsstelsel van de wezel

Alvorens in te gaan op de eigenlijke voeding van wezels, is het nuttig de kenmerken van hun spijsverteringsstelsel te kennen. De spijsvertering begint in de bek: deze marterachtige heeft 34 tanden die de tandformule volgen van 3/3 snijtanden, 1/1 hoektanden, 3/3 premolaren en 1/2 molaren.

De rest van zijn spijsverteringsstelsel wordt gekenmerkt door de grote lengte van zijn dunne darm, een orgaan waarin vetten en eiwitten worden opgenomen. De dikke darm is in vergelijking daarmee echter veel korter en heeft geen caecum, waardoor deze zoogdieren nauwelijks energie uit plantaardig materiaal kunnen halen.

Omdat dit zoogdier grote brokken voedsel doorslikt zonder te kauwen, duurt de vertering in de maag lang. Er zijn grote hoeveelheden maagzuur nodig om het voedsel af te breken. Daarna gaat de voedselbolus verder door de rest van het spijsverteringsstelsel tot het in de vorm van ontlasting wordt uitgescheiden.

Wat wezels eten

Zoals je uit de vorige alinea’s kunt hebben afgeleid, is de wezel een vleesetend dier. Wezels eten vooral kleine knaagdieren, en ze voeden zich uitsluitend met die knaagdieren als er genoeg van in het ecosysteem zijn.

De wezel heeft een zeer snelle stofwisseling, zodat hij in staat is elke dag 50% van zijn lichaamsgewicht aan vlees te verorberen.

Als er niet al te veel kleine knaagdieren in de buurt zijn, eten wezels elk klein dier dat binnen hun bereik komt. In een Studie (Engelse link), uitgevoerd in het Parque Natural das Serras de Aire e Candeeiros (Portugal), werden de gebruikelijke prooien genoteerd waaruit het dieet van de wezel bestaat, wat vrij illustratieve gegevens oplevert. We laten je er een paar zien:

• Kleine knaagdieren (60,6 %): muizen en ratten
• Konijnen (14,2 %)
• Spitsmuizen en mollen (3,9 %)
• Kleine vogels (7,1%): mussen, duiven, roodborstjes, kwartels, en andere soorten van vergelijkbare grootte
• Reptielen (5.5%): hagedissen, salamanders, en zelfs kleine slangen
• Amfibieën (4.7%): padden, kikkers, salamanders, en kikkervisjes
• Vruchten en zaden (4,4 %)
• Kadaver: heel af en toe en alleen als levend voedsel niet voorhanden is

Een volwassen wezel meet ongeveer 30 centimeter van kop tot staart (vrouwtjes ongeveer 20 cm). Veel van zijn prooien zijn groter dan hij, maar zijn grootte is geen probleem bij de jacht. Als je wilt weten hoe hij dat doet, blijf dan lezen en we leggen alles uit.

Wezel jachttechnieken

Het dieet van de wezel hangt uitsluitend af van de efficiëntie van zijn jacht. Hij heeft dan ook zeer effectieve strategieën ontwikkeld als het op predatie aankomt. Het is een lenig dier dat zich snel door het kreupelhout beweegt, hoewel het ook een goede klimmer en zwemmer is.

Vaak vangt de wezel zijn prooi in zijn eigen hol, want hij kan door openingen tot 2,5 centimeter in diameter naar binnen.

Hun gezichtsvermogen en reukzin zijn sterk ontwikkeld, waardoor deze dieren prooien met gemak kunnen opsporen. Ze benaderen ze sluipend tot ze ze kunnen bespringen. Hun techniek bestaat erin het slachtoffer met een snelle beet bij de nek te grijpen, de ruggengraat te doorsnijden en het onmiddellijk te doden.

Wezels worden soms gezien terwijl ze voor hun prooi een reeks grillige bewegingen uitvoeren, die bekend staan als de “oorlogsdans.” De precieze functie van dit gedrag is niet bekend. Men denkt echter dat het dient om de slachtoffers te verwarren voor ze op hen jagen.

De wezel behoort tot de inheemse fauna van verschillende landen. Daarom is het in gevangenschap houden van deze dieren in veel van die landen verboden. Momenteel heeft de Mustela nivalis een beschermingsstatus van Minste Zorgen (Engelse link) (LC).

Zijn belang als controleur van kleine dierenpopulaties en als prooi voor grotere roofdieren maakt het behoud van deze soort, en dat van zijn habitat, noodzakelijk. De wezel kan niet genegeerd worden als men de ecosystemen van de Europese bossen in goede staat wil houden.