Het dieet van kangoeroes
Geschreven en geverifieerd door de bioloog Cesar Paul Gonzalez Gonzalez
Vandaag gaan we het hebben over het dieet van kangoeroes. Kangoeroes zijn een van de meest charismatische soorten die in Australië voorkomen. In feite zijn ze een unieke groep zoogdieren in het dierenrijk, want ze hebben een marsupium (buidel) dat dient om hun jongen te beschermen terwijl ze groeien.
Bovendien komen kangoeroes voor in dorre en droge streken, zodat ze bepaalde strategieën ontwikkeld hebben om hun voedselvoorziening te vergemakkelijken. Deze dieren worden ingedeeld bij de buideldieren, een taxon waartoe ook de wallaby en de wallaroo behoren. Om verwarring te voorkomen, hebben we het in dit artikel over de 3 bekendste soorten kangoeroes:
- de rode reuzenkangoeroe (Macropus rufus)
- grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus)
- de westelijke grijze reuzenkangoeroe (Macropus fuliginosus)
Lees verder om meer te weten te komen over het dieet van kangoeroes.
De kenmerken van kangoeroes
Kangoeroes bereiken een hoogte van ongeveer 1 meter 90, terwijl hun staart alleen al nog eens meer dan een meter lang is. Dankzij deze grote afmetingen worden ze erkend als een van de grootste buideldieren die er bestaan. Bovendien hebben ze sterke en enorme poten waarmee ze zich kunnen voortbewegen door door hun leefgebied te springen.
Deze zoogdieren hebben een zachte en pluchen vacht die meestal grijs, bruin en beige gekleurd is. Deze kleuring is lichter op hun buikstreek en donkerder op hun rug. Dit kenmerk kan een beetje variëren naargelang de plaats en de tijd van het jaar, omdat de exemplaren de dichtheid van hun vacht verminderen om beter bestand te zijn tegen de hoge temperaturen.
De kangoeroe heeft kleinere voorpoten dan de achterpoten, die hij op een vergelijkbare manier gebruikt als mensenhanden. Deze ledematen hebben echter klauwen aan elk van de tenen. Daardoor kunnen ze die gebruiken om naar voedsel of water te graven.
Het dieet van kangoeroes?
Kangoeroes zijn herbivore dieren die gespecialiseerd zijn in het eten van grassen en kleine planten. In het algemeen kunnen ze een grote hoeveelheid struikachtig of boomrijk gebladerte verteren, mits het groen is. Ze doen dit om ervoor te zorgen dat hun voedsel ook een zekere hoeveelheid water bevat. Daardoor hydrateren ze zich tegelijk met hun voeding.
Deze dieren zijn gewend te “grazen” op de uitgestrekte vlakten van hun territorium. Ze foerageren echter ook actief naar specifieke planten (zoals vetplanten, knoppen, ganzenvoeten en lelies) om hun dieet aan te vullen. De westelijke grijze kangoeroe (Engelse link) eet ook giftige struiken, omdat hij de effecten van bepaalde plantgiffen, zoals fluoracetaat, kan weerstaan.
Het dieet van kangoeroes omvat de vegetatie die beschikbaar is in het grootste deel van de groene graslanden in hun leefgebied, maar ze zijn niet tot dit gebied beperkt. Hun aanpassingsvermogen zorgt ervoor dat deze buideldieren ook menselijke gewassen binnendringen. Daarom beschouwen sommige mensen ze als ongedierte en jagen ze om gewassen te beschermen.
De moeilijke taak om planten te verteren
Herbivoren hebben bepaalde aanpassingen nodig om de planten die ze eten te kunnen verteren. Dit komt omdat plantensoorten cellen hebben die resistent zijn tegen vertering. Daarom malen sommige dieren, zoals herkauwers, hun voedsel lang om de voedingsstoffen uit de plant te halen.
Dit geldt ook voor kangoeroes, want hun lichaam heeft zich aangepast om het meeste uit hun voeding te halen. Om te beginnen hebben de tanden van deze dieren verschillende afgeplatte premolaren om de bladeren beter te kunnen vermalen. Bovendien vertonen de kiezen onregelmatige vormen die hen in staat stellen in de stengels van grassen te snijden.
De rol van de maag
Het uitstekend vermalen van voedsel bevordert in hoge mate de vertering van groenten. Maar om het proces efficiënter te maken, moet het spijsverteringsstelsel ook bepaalde veranderingen vertonen. Bij kangoeroes wordt deze aanpassing gevonden in hun maag, die in verschillende kamers verdeeld is (zoals die van sommige herkauwers).
Deze buideldieren gebruiken een fermentatieproces waarvan de functie is de planten die ze eten voor te verteren. Daartoe slaan de maagkamers bepaalde bacteriën op die onschadelijk zijn voor de kangoeroe, en die het voedsel beginnen af te breken als het in de maag komt. Op deze manier wordt het voedsel snel afgebroken en worden de voedingsstoffen beter geassimileerd.
De invloed van het dieet van kangoeroes
Zoals je ziet hebben kangoeroes een enorm en efficiënt lichaam dat aangepast is aan hun herbivore dieet. Daardoor profiteren ze niet alleen van alle voedingsstoffen die planten hun kunnen bieden, maar kunnen ze ook sommige van hun gifstoffen weerstaan. Bijgevolg worden ze beschouwd als aanpasbare dieren die zich gemakkelijk voeden met verschillende soorten planten.
Hoewel dit positief lijkt, is de realiteit dat ze een probleem kunnen worden voor veeteelt en landbouw. Dit komt omdat de gecultiveerde gebieden ook als hun voedselbron dienen en economische verliezen voor de bevolking veroorzaken. Ook concurreert de kangoeroe om begrazing met het vee, wat een dilemma wordt voor de boeren.
Tot overmaat van ramp is de populatie kangoeroes de laatste decennia toegenomen, wat de ontevredenheid van het publiek heeft doen toenemen. Als gevolg daarvan heeft de Australische regering wetten moeten instellen om ze te controleren en te beschermen. Dankzij deze wetten zijn de negatieve gevolgen sterk verminderd zonder de stabiliteit van de soort in gevaar te brengen.
Kangoeroes zijn een van de meest charismatische dieren die er bestaan, maar hun grote efficiëntie bij het eten maakt van hen een latent ecologisch gevaar.
Dit betekent niet dat ze uitgeroeid moeten worden, want ze uitroeien zou alleen maar kunnen leiden tot een ander onevenwicht in de natuurlijke interacties. Het is beter een evenwicht te vinden waarin we goed met de soort kunnen samenleven.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Sorensen, J., & Dearing, M. (2003). Elimination of plant toxins by herbivorous woodrats: revisiting an explanation for dietary specialization in mammalian herbivores. Oecologia, 134(1), 88-94.
- Coulson, G. (1993). Use of heterogeneous habitat by the western grey kangaroo, Macropus fuliginosus. Wildlife Research, 20(2), 137-149.
- Leong, L. E. X., Khan, S., Davis, C. K., Denman, S. E., & McSweeney, C. S. (2017). Fluoroacetate in plants-a review of its distribution, toxicity to livestock and microbial detoxification. Journal of animal science and biotechnology, 8(1), 1-11.
- McArthur, C., & Sanson, G. D. (1988). Tooth wear in eastern grey kangaroos (Macropus giganteus) and western grey kangaroos (Macropus fuliginosus), and its potential influence on diet selection, digestion and population parameters. Journal of Zoology, 215(3), 491-504.
- Ellis, B. A., Russell, E. M., Dawson, T. J., & Harrop, C. J. F. (1977). Seasonal changes in diet preferences of free-ranging red kangaroos, euros and sheep in Western New South Wales. Wildlife Research, 4(2), 127-144.
- Russell, E. M. (1974). The biology of kangaroos (Marsupialia‐Macropodidae). Mammal Review, 4(1‐2), 1-59.
Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.