Pika's of fluithazen: habitat en kenmerken

Beoordeeld en goedgekeurd door de bioloog Samuel Sanchez

Geschreven door Santiago Cardona

Laatste update: 05 juni, 2023

Deze harige wezens met teddyberengezichten zijn verschillende keren gespot in de hoge rotsbergen met groene weiden van Tianshan (Engelse link) -in het noordwesten van China. Deze fascinerende dieren verbergen zich tussen de rotsen en maken een fluitend geluid om de aandacht van hun metgezellen te trekken. Daarom hebben pika’s ook de naam fluithazen.

Vandaag brengen we je alle informatie die je moet weten over dit zeer kleine zoogdier, soms bekend als pika en, in andere culturen, als fluithaas. Wat is de reden voor deze eigenaardige eigenschap van het fluiten? In dit artikel beantwoorden we deze vraag en nog veel meer.

Wat zijn pika’s of fluithazen?

Fluithazen zijn kleine zoogdieren die vooral in de bergen leven. Ze behoren tot het geslacht Ochotona, een groep lagomorfe zoogdieren van de familie Ochotonidae. Deze prachtige dieren hebben het uiterlijk van kleine muizen of konijnen, door hun behendige, snelle bewegingen.

Zijn eigenaardige gepiep dat hij van tijd tot tijd maakt, geeft het dier zijn bijnaam fluithaas. Het leeft in sommige gebieden van Azië, maar er is slechts één soort (Ochotona pusilla) in Europa. Verschillende andere soorten leven in Noord-Amerika.

Belangrijkste eigenschappen

Laten we eens kijken waarom fluithazen geen muizen of konijnen zijn, maar ergens tussen beide werelden in. Hier volgen enkele van hun eigenschappen:

• Pika’s variëren in grootte van 12 tot 30 cm, met een gewicht van 100 tot 300 gram.
• Ze hebben een zachte, dikke vacht met verschillende kleuren -afhankelijk van de soort.
• Hun oren zijn rond en hun ogen ook. Deze dieren hebben een gezicht met een korte smalle snuit, en een mond die lijkt op die van een muis.
• Deze haasachtigen hebben korte ledematen en ook een zeer korte staart -zo kort dat hij moeilijk te zien is.
• De functie van het fluitje dat pika’s uitzenden is meervoudig. Ze gebruiken verschillende tonen om te waarschuwen voor de aanwezigheid van roofdieren, om te communiceren, of voor voortplantingsdoeleinden.
• Deze dieren zijn moeilijk te herkennen. Bovendien worden veel van de soorten van dit taxon met uitsterven bedreigd.

Habitat

Fluithazen bewonen de rotsachtige berggebieden van koudere klimaten. Sommige soorten leven echter in beboste gebieden. Of het nu in de rotsen of in het bos is, hun doel is om van het gebied hun thuis te maken. Daar verbergen ze zich in ondiepe holen waar ze hun voedsel opslaan.

Het zijn gemeenschapsgerichte dieren, want ze werken samen met alle andere pika’s om voedsel te verzamelen en te waken tegen roofdieren, zoals roofvogels en vleesetende zoogdieren. Deze dieren voeden zich met struikbladeren, gedroogde groenten en zaden.

Een merkwaardig detail over de territorialiteit van fluitenkonijnen is dat ze agressief kunnen zijn tegen elkaar, soms met het doel voedsel te stelen. Ze hebben de gewoonte om voedsel op te slaan in hun holen voor de winter, wanneer de grondstoffen schaars zijn.

Pika’s in de bergen

Merkwaardig genoeg verbeteren fluithazen, wanneer ze hun holen bouwen, de kwaliteit van de grond. Als ze zich ontlasten, leveren hun uitwerpselen organisch materiaal en maken daardoor de plantengroei in het gebied mogelijk.

Als ze zich op enig moment bedreigd voelen, verstoppen ze zich in hun hol en wachten tot ze zich veilig voelen. Tijdens het winterseizoen maken fluithazen gebruik van hun vermogen om zich gemakkelijk tussen de rotsen te bewegen, om daaronder te schuilen en zich zo te beschermen tegen lage temperaturen.

Fluithazen zijn een bedreigde diersoort

Deze aaibare dieren zijn zeer ongrijpbaar. In feite zijn er maar heel weinig exemplaren van bepaalde soorten gezien en daardoor is er niet veel bekend over hun gedrag. Sommige soorten pika’s staan volgens de International Union for Conservation of Nature (IUCN) op het punt van uitsterven.

Tenslotte dreigen pika’s te verdwijnen, omdat hun natuurlijke leefomgeving met 71% is gekrompen. Dit is het gevolg van klimaatverandering en ook van gedwongen verplaatsing door de groeiende bevolking in de bergen waar dit harige dier leeft.