Oostelijke grijze reuzenkangoeroe: habitat en kenmerken

Tot de inheemse fauna van Australië behoort de oostelijke grijze reuzenkangoeroe. Dit buideldier is verwant met andere zoogdieren zoals wallaby’s en andere soorten die samen de familie Macropodidae vormen. Het is een fascinerend dier, dus het is de moeite waard er wat feiten over te leren.

Een weinig bekend detail over het woord “kangoeroe” is dat we het gebruiken om over elk van de soorten in deze groep te praten. Meestal wordt het echter gebruikt om de grotere exemplaren binnen de groep van deze planteneters aan te duiden.

Wil je meer weten over deze dieren? Welke eigenschappen onderscheiden de oostelijke grijze reuzenkangoeroe van zijn verwanten? Lees verder!

Habitat van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe

Zoals de naam al doet vermoeden, verblijft de oostelijke grijze reuzenkangoeroe aan de zuidelijke en oostelijke kusten van Australië (en ook Tasmanië). Binnen deze streken komen deze buideldieren voor in een grote verscheidenheid van habitats, van bossen tot graslanden.

Alle ecosystemen waar kangoeroes wonen, hebben twee hoofdzones. Eentje waar het vaak regent en een andere die men als halfdroog classificeert.

Uiterlijke kenmerken

Voor we op de uiterlijke kenmerken van deze oostelijke soort ingaan, moeten we eerst vermelden dat er ook westelijke grijze kangoeroes zijn. Hoewel men de laatste beschouwde als een ondersoort van de exemplaren waar het hier om gaat, zijn ze toch als twee verschillende soorten gedefinieerd.

Daarom wordt de oostelijke soort aangeduid als Macropus giganteus en de westelijke soort als Macropus fuliginosus. Op zijn beurt omvat de oostelijke grijze reuzenkangoeroe twee ondersoorten die onderscheiden worden naar de verspreiding van elk van beide soorten:

• Australische: Deze ondersoort heet M. giganteus giganteus.
• Tasmaanse: De ondersoort wordt erkend als M. giganteus tasmaniensis.

Beide ondersoorten vertonen verschillende kleurpatronen, variërend van grijs tot bruin op het bovenlichaam en wit op de voorste onderdelen. Omdat het tweevoetige dieren zijn, is hun identificatie in één oogopslag gelukkig gemakkelijker.

Bovendien kan bij deze soort een duidelijk seksueel dimorfisme tussen mannetjes en vrouwtjes worden waargenomen.

Meer specifiek kunnen mannetjes het dubbele of driedubbele gewicht van een vrouwtje hebben, terwijl ze in grootte meer dan een meter hoog zijn, maar nooit meer dan twee meter. Vrouwtjes, daarentegen, bereiken een maximale hoogte van slechts één meter.

Wat de lengte van de staart betreft, die wordt apart van de rest van het lichaam gemeten. Hij verschilt ook per geslacht. Bij mannetjes kan hij 109 centimeter meten, maar bij vrouwtjes blijft hij steken op een stevige 84 centimeter.

Het opvallendste kenmerk van deze soort is echter het marsupium. Deze buidel is alleen bij de vrouwtjes aanwezig en stelt de jongen in staat hun ontwikkeling te voltooien. Bovendien dient hij als bescherming, want ze kunnen er zich voor roofdieren mee verbergen.

Het gedrag van de soort

Kangoeroes zijn sociale zoogdieren die gewoonlijk in kleine groepen leven. Deze bestaan uit een dominant mannetje, 2-3 vrouwtjes, hun jongen, en 2-3 jonge mannetjes. Men heeft waargenomen dat ze de heetste uren van de dag mijden. Daarnaast communiceren ze door het uitstoten van een reeks karakteristieke geluiden, die men clucks noemt.

Voedsel van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe

Evenals de rest van de soorten van de familie Macropodidae, worden de populaties van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe gekenmerkt door het feit dat ze uitsluitend herbivoor zijn.

Daarom voeden deze buideldieren zich met verschillende soorten plantenbronnen, zoals bladeren, struiken, boomschors, en verschillende plantensoorten. Ze vermijden het eten van droog gras, want dat is moeilijk te verteren.

Voortplanting van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe

De komst van de lente en het begin van de zomer is het startsein voor de voortplantingsperiode van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe. In tegenstelling hiermee planten alle andere kangoeroesoorten zich het hele jaar door voort, mits de omstandigheden optimaal zijn.

Tijdens deze maanden gaat het gedrag van de leden van deze soort gepaard met zich herhalende gedragingen. Zo vecht de mannelijke kangoeroe tegen een ander mannelijk exemplaar door te boksen of ander agressief gedrag. Hij probeert met deze handelingen zijn superioriteit te tonen.

Van alle mannetjes is het dominante mannetje degene die de meeste kansen krijgt om met een loops vrouwtje te paren. Als het op baltsgedrag aankomt, gedragen veel kangoeroesoorten zich op dezelfde manier. Het mannetje maakt kakelende geluiden en schudt met zijn staart en kop om zijn dominante positie in de hiërarchie te bepalen.

Een merkwaardige evolutionaire strategie van kangoeroes is de zogenaamde embryonale diapauze, waarbij de ontwikkeling van de zygote stopt en in een toestand van lethargie komt. Op deze manier zorgt het vrouwtje ervoor dat de zygote zal rijpen als de omstandigheden gunstig zijn.

Beschermingsstatus

Als laatste moet opgemerkt worden dat de populaties van de oostelijke grijze reuzenkangoeroe stabiel blijven. Vanwege deze situatie wordt de behoudsstatus (Engelse link) van dit buideldier door de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (IUCN) als “Least Concern (LC)” aangemerkt.

Men denkt dat er nu nog ongeveer 2.000.000 exemplaren in het wild leven.

Samenvattend is de oostelijke grijze reuzenkangoeroe een soort die endemisch is voor het Australische continent. Hij verschilt in specifieke details van zijn westelijke soortgenoot, maar we moeten duidelijk maken dat beide kangoeroes (en alle dieren in het algemeen) essentieel zijn voor het welzijn van het milieu waarin ze verblijven.