5 verbazingwekkende levendbarende dieren

De embryo’s van levendbarende dieren ontwikkelen zich in het lichaam van de moeder. Hoewel de meeste vrouwtjes met deze manier van voortplanten een placenta en navelstreng hebben, zijn er soorten die deze structuren missen of er andere op lijken. Wil je meer leren over vijf verbazingwekkende levendbarende dieren? Laten we beginnen!

De kenmerken van levendbarende dieren

Levendbarendheid is een manier van voortplanten die bij de meeste zoogdieren voorkomt. Sommige dieren die tot de volgende klassen behoren, hebben deze voortplantingsmethode echter ook:

• Vissen
• Reptielen
• Amfibieën

De natuur heeft ons altijd verrast met haar diversiteit en unieke aanpassingen. Volgens een publicatie in het tijdschrift Biological Reviews (Engelse link) is zwangerschap bij zoogdieren slechts één keer voorgekomen. Daarentegen is het 22 keer voorgekomen bij vissen, 8 keer bij amfibieën en 115 keer bij geschubde reptielen.

In de baarmoeder van het vrouwtje vinden levendbarende dieren de nodige bronnen voor voeding en zuurstof, die cruciaal zijn voor de ontwikkeling van hun organen.

Overige kenmerken

Andere kenmerken van dit type voortplanting zijn de volgende:

• Over het algemeen bezitten ze een placenta en een navelstreng. De eerste is een orgaan van vliezige en zachte structuur, dat de baarmoeder van zwangere vrouwtjes omgeeft. Het zorgt voor een overvloedige en krachtige bloedtoevoer. De tweede is een kanaal in de baarmoeder waardoor de foetus voedingsstoffen krijgt en afvalstoffen kan afvoeren.
• De duur van de dracht of zwangerschap is variabel. De tijd tussen de bevruchting en het werpen bij levendbarende dieren hangt af van de soort.
• De baarmoeder wordt groter naarmate de zygote zich ontwikkelt. Tijdens deze fase ondergaat het lichaam een reeks veranderingen, zowel inwendig als uitwendig, om het vrouwtje op natuurlijke wijze voor te bereiden op het proces.
• De meeste levendbarende dieren zijn viervoeters. Zij die vier ledematen hebben om rechtop te staan, te bewegen en te lopen.
• De meeste vrouwtjes hebben een moederinstinct. Vrouwtjes van zoogdieren hebben meestal een sterk en diep moederinstinct om hun nakomelingen te verzorgen en te beschermen tot ze voor zichzelf kunnen zorgen. Het vrouwtje herkent precies het juiste moment hiervoor.
• Deze dieren voeren interne bevruchting. Dat wil zeggen, het vindt plaats in het lichaam van de moeder.

Deze dieren delen niet alleen deze kenmerken, maar hun manier van levendbarende voortplanting kan ook worden ingedeeld in drie grote groepen. Lees verder om meer te weten te komen over deze omstandigheden!

Soorten voortplanting van levendbarende soorten

Binnen de grote verscheidenheid aan levendbarende dieren in de natuur, kunnen verschillende methoden van voortplanting en dracht worden onderscheiden. Volgens een overzicht gepubliceerd in Reproductive Biology (Engelse link) zijn dat de volgende.

Hemotrofe levendbarendheid

Een voortplantingsmethode die wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van een placentasysteem in de baarmoeder van het drachtige vrouwtje of soortgelijke structuren, waardoor de uitwisseling van voedingsstoffen en afvalstoffen tussen de moeder en de embryo’s mogelijk is.

Voedingsstoffen worden aangevoerd via de bloedbaan, vandaar de naam. Dit proces zorgt voor een adequate en duurzame omgeving en voor bescherming en voeding van de embryo’s tijdens hun ontwikkeling.

Histotrofe levendbarendheid

Dit is een soort voortplanting waarbij de embryo’s zich ontwikkelen in het lichaam van het vrouwtje en rechtstreeks voedingsstoffen krijgen uit de afscheidingen die worden geproduceerd door de klieren van de baarmoeder of de maternale eileider.

In tegenstelling tot hemotrofe levendbarendheid, waarbij voedingsstoffen worden geleverd via de bloedsomloop van de moeder, zijn de embryo’s in dit geval afhankelijk van voedingsstoffen die vrijkomen uit de cellen van het baarmoederslijmvlies.

Dat gezegd hebbende, laten we nu vijf levendbarende diersoorten met verbazingwekkende kenmerken ontdekken.

Ontdek vijf levendbarende dieren met verbazingwekkende kenmerken

Zoals we eerder hebben uitgelegd, planten de meeste zoogdieren zich levendbarend voort. Deze gewervelde dieren zijn niet de enigen, want we vinden soorten met deze kenmerken in bijna alle groepen levende wezens, zoals vissen, amfibieën en zelfs reptielen. Bij deze gelegenheid presenteren we vijf verbazingwekkende soorten levendbarende dieren.

1. Bultrugwalvis (Megaptera novaeangliae)

De bultrug behoort tot de groep van mystecite walvisachtigen en behoort tot de familie Balaenopteridae, waartoe ook de bultruggen behoren.

Deze soort valt op als een van de meest imposante bultruggen, met volwassen exemplaren die afmetingen bereiken van 12 tot 16 meter en ongeveer 36.000 kilogram wegen. .Zijn fysieke verschijning is onmiskenbaar door zijn lange borstvinnen en kenmerkende knobbelige kop.

Volgens een publicatie  (Engelse link) in de Encyclopedia of Marine Mammals is deze walvis te herkennen aan het complexe gezang van de mannetjes om vrouwtjes aan te trekken en zijn gedrag in de lucht.

Bovendien migreren ze over lange afstanden tussen voeder- en afkalfgebieden.

Voortplanting

Na een succesvolle paring doorloopt het vrouwtje een draagtijd die ongeveer 11 maanden duurt. Gedurende deze periode ontwikkelt het embryo zich in haar baarmoeder. Via de placenta krijgt het voedingsstoffen en zuurstof.

Bultruggen kiezen vaak beschutte, rustige gebieden om te bevallen om hun pasgeboren kalveren zo min mogelijk bloot te stellen aan de gevaren van de oceaan. Eenmaal geboren zijn de kalveren kwetsbaar en afhankelijk van hun moeder om te overleven. Borstvoeding is cruciaal voor hun vroege groei en ontwikkeling.

Bultruggen hebben vetrijke melk die de energie levert die de kalveren nodig hebben om snel te groeien en een beschermende blubberlaag te ontwikkelen.

Moeders leren hun kalveren ook essentiële vaardigheden, zoals de volgende:

• Zwemmen
• Ademen
• Duiken

De zoogperiode kan enkele maanden duren. Gedurende deze periode onderhouden bultruggen een nauwe band met hun kalveren.

2. Zeepaardje (Hippocampus)

Het zeepaardje is een zeevis uit de familie Syngnathidae,

waartoe de volgende soorten behoren:

• Naaldvis
• Zeepaardjes
• Zeedraken

Zeepaardjes zijn ondergebracht in één geslacht, Hippocampus genaamd. Hippocampus, dat minstens 32 soorten omvat die over de hele planeet verspreid zijn. In de Middellandse Zee vind je bijvoorbeeld twee soorten zeepaardjes, namelijk de H. hippocampus en H. guttulatus. 

Hoe planten zeepaardjes zich voort?

Het zeepaardje heeft een unieke voortplantingsmethode waarbij het mannetje verantwoordelijk is voor de eitjes.

Hoewel het vrouwtje de eitjes produceert, legt ze ze tijdens het paren in de buikzak van het mannetje. Hier is het mannetje verantwoordelijk voor de bevruchting en het uitbroeden tot ze volledig ontwikkeld zijn.

Volgens informatie gepubliceerd door de CRAM Foundation (Spaanse link) vervult deze buidel een functie die vergelijkbaar is met de baarmoeder van een zoogdier. Na een maand, als de embryo’s zich hebben gevormd, laat het mannetje ze naar buiten los.

Bij veel van de tot nu toe bestudeerde zeepaardsoorten is waargenomen dat ze monogaam zijn tijdens het broedseizoen.

3. Roze rivierdolfijn (Inia geoffrensis)

De roze rivierdolfijn, afkomstig uit de wateren van het Amazonegebied, staat bekend om zijn kenmerkende roze kleur die contrasteert met zijn aquatische omgeving. Met zijn robuuste lichaam en prominente voorhoofd toont deze rivierdolfijn een aangeboren nieuwsgierigheid naar mensen en staat hij bekend om zijn complexe sociale interacties.

Een beschrijving van de soort in National Geographic (Spaanse link) legt uit dat de reden achter zijn roze kleur nog niet helemaal duidelijk is. Er worden echter wel enkele mogelijke oorzaken genoemd:

• Watertemperatuur.
• Aanpassing aan de rivieromgeving.
• Aanleg van haarvaten dicht bij de huid.

De meest geaccepteerde theorie is dat de roze kleur zich in de loop van de tijd ontwikkelt.

Bij de geboorte en in de eerste levensfasen vertoont de huid een grijzige tint, die lichter wordt tijdens de adolescentie en dan, op volwassen leeftijd, verandert in de kenmerkende roze tint. Dit wordt toegeschreven aan de natuurlijke slijtage van de huid tijdens hun leven.

Voortplanting

Tijdens het paren gebruiken mannetjes takken en riet om het wateroppervlak te raken of tonen ze zelfs levende schildpadden als een soort trofee om vrouwtjes aan te trekken. Daarnaast is er een felle rivaliteit tussen mannetjes, wat leidt tot confrontaties waarbij ze verwondingen oplopen aan hun snuiten en flippers. Ze kunnen zichzelf zelfs verminken.

Littekens op het lichaam van de mannetjes worden een aantrekkelijk kenmerk tijdens het paarseizoen . Vrouwtjes vinden mannetjes met meer littekenweefsel aantrekkelijk, tenminste tijdens de bronstperiode.

Copulatie vindt plaats door de vereniging van de buiken tussen beide seksen.

De draagtijd wordt geschat op 11 tot 15 maanden. Om de twee tot drie jaar krijgen de vrouwtjes één kalf. Het lactatieproces duurt meer dan een jaar.

De merkwaardige intelligentie van de roze dolfijn

De meeste soorten rivierdolfijnen hebben een beperkt gezichtsvermogen vanwege het troebele water in hun natuurlijke leefomgeving. De roze dolfijn heeft echter een scherper gezichtsvermogen.

Deze dolfijn valt op omdat hij de intelligentste van alle rivierdolfijnensoorten is. In dit opzicht heeft hij een hersencapaciteit die 40% groter is dan die van mensen.

Wat betreft zijn dieet voedt de Amazonerivierdolfijn zich met 43 verschillende vissoorten, zoals de volgende:

• Tetras
• Piranha’s
• Meervallen
• Corvina’s

Hij vult zijn dieet ook aan met krabben en kleine schildpadden.

4. Ringstaartmaki (Lemur catta)

De ringstaartmaki komt oorspronkelijk uit Madagaskar en zijn onderscheidende kenmerk is zijn zwart-witte staart, waaraan hij zijn naam dankt. Zijn rug is grijsbruin van kleur en contrasteert met zijn witachtige buik.

Ondanks dat hij relatief grote poten heeft, zijn deze kleiner dan die van andere boombewonende maki soorten.

Als volwassen lemuren bereiken ze een lichaamslengte van 15 tot 18 centimeter, met een gemiddeld gewicht van bijna 5 pond. Hun staart, die langer is dan hun lichaam, varieert van 22 tot 25 centimeter.

Hoe plant de ringstaartmaki zich voort?

De website van Jeréz Zoobotánico (Spaanse link), van de gemeente Jeréz, geeft aan dat tijdens het voortplantingsseizoen alle vrouwtjes van de groep loops worden. De mannetjes gaan energieke gevechten aan, die geritualiseerd worden en plaatsvinden ongeacht de bestaande hiërarchie in de groep.

Eén of meer mannetjes bevruchten de vrouwtjes. Tijdens dit proces blijven ze staan. Na ongeveer vier en een halve maand wordt er meestal één pup geboren, hoewel het er in uitzonderlijke situaties twee kunnen zijn.

Deze pasgeborenen komen ter wereld met een volle vacht en open ogen.

Hoewel deze verbazingwekkende levendbarende dieren binnen een paar dagen in bomen kunnen klimmen, blijven ze de eerste veertien dagen meestal aan de buik van hun moeder hangen voordat ze naar haar rug verhuizen.

Borstvoeding duurt ongeveer zes maanden, hoewel ze na een maand na de geboorte vast voedsel kunnen eten. Soms ondersteunen vrouwtjes elkaar bij de verzorging van hun jongen en adopteren ze zelfs als de moeder afwezig is.

Seksuele volwassenheid wordt bereikt op ongeveer anderhalf jaar, hoewel bevruchting al op tweejarige leeftijd kan plaatsvinden. In gevangenschap kunnen deze maki’s ongeveer 20 jaar oud worden, terwijl hun levensverwachting in het wild iets minder is.

Een merkwaardig feit over deze dieren is dat mannetjes hun geurklieren gebruiken om te vechten voor dominantie tijdens het paarseizoen. Ze vullen hun staart met pestafscheidingen en zwaaien er dan mee in de lucht om hun macht te tonen door middel van sterke geuren.

5. Reuzenotter (Pteronura brasiliensis)

De laatste verbazingwekkende levendbarende diersoort op onze lijst vandaag is de reuzenotter. Dit semi-aquatische zoogdier heeft een lang, breed lichaam, met een gemiddelde lengte van 1,80 m en een gewicht van ongeveer 1,70 kg.

Zijn kleur is chocoladebruin, met een gelige vlek in zijn keel. Zijn vacht is korter in vergelijking met die van otterachtigen, waardoor hij er heel apart uitziet.  Het uiterlijk is zelfs zo uniek dat hij soms voor een ander dier wordt aangezien.

In het boek De zeeotter in Zuid-Peru (2021) wordt een vergelijking gemaakt tussen de zeeotter van de Peruaanse kusten en de reuzenotter. De laatste heeft een zeer eigenaardige confronterende grom, die klinkt als een nies. Daarom wordt hij erkend als de meest communicatieve en luidruchtigste van alle ottersoorten.

Voortplanting

Vrouwtjes krijgen hun jongen meestal in het droge seizoen. Hun oestrische cyclus duurt 21 dagen en hun seksuele activiteit vindt plaats tussen de derde en tiende dag. Reuzenotters staan erom bekend dat ze hun partner kiezen en langdurige bindingen aangaan.

De dracht duurt 65 tot 70 dagen. Het culmineert in de geboorte van één tot vijf pups, met een gemiddelde van twee. De intervallen tussen de geboortes variëren van 21 tot 33 maanden. De jongen worden geboren met veel haar ter bescherming en zijn blind. Ze openen hun ogen binnen een maand na de geboorte.

Vrouwtjes baren in holen die ze van tevoren bouwen en die hun familiegroep verdedigt. Deze holen bevinden zich meestal in de buurt van rivieroevers en in gebieden die geschikt zijn voor vissen.

Tijdens het hele opfokproces spelen mannetjes een actieve rol in de zorg voor de jongen. Dit versterkt de sterke familiebanden. Zelfs oudere broers en zussen nemen deel aan dit proces.

De jongen openen hun ogen meestal rond een maand na de geboorte, beginnen op de vijfde dag te lopen en kunnen na 14 weken goed zwemmen. Ze stoppen met zogen na negen maanden en beginnen kort daarna zelfstandig te jagen.

De voordelen van levendbarende voortplanting

Na deze rondleiding langs vijf levendbarende dieren met verbazingwekkende kenmerken, heb je je vast gerealiseerd dat levendbarendheid een aantal cruciale voordelen biedt die de evolutie van verschillende soorten hebben beïnvloed.

In een wereld waar roofdieren op de loer liggen, biedt dit type voortplanting beschutting voor de zich ontwikkelende embryo’s in het lichaam van de moeder.

Roofdieren hebben minder toegang tot de zich ontwikkelende nakomelingen in vergelijking met eieren die worden blootgesteld aan de externe omgeving. Dit systeem vermindert het risico om in een vroeg ontwikkelingsstadium opgegeten te worden en verhoogt de overlevingskansen.

Een ander belangrijk voordeel is het vermogen om ongunstige weersomstandigheden te weerstaan, vooral in koude klimaten. Door de embryo’s in het moederlichaam te houden, wordt een constantere en warmere thermische omgeving gegarandeerd.

Dit is belangrijk op plaatsen waar het leggen van eieren te riskant zou zijn, omdat de eieren hun temperatuur niet goed kunnen regelen. Bovendien worden eieren die in de omgeving worden gelegd blootgesteld aan een aantal gevaren, zoals mechanische schade of uitdroging.

Deze evolutionaire aanpassing in de voortplanting heeft ervoor gezorgd dat verbazingwekkende levendbarende dieren in een verscheidenheid aan uitdagende omgevingen konden overleven en voortplanten.