Kenmerken en gedrag van de blauwe ekster
Geschreven en geverifieerd door de dierenarts Eugenio Fernández Suárez
De blauwe ekster is een vogel uit de groep van de Corvidae -familie en hij komt vrij algemeen voor in het midden en zuiden van het Iberisch schiereiland. Lezers van andere breedtegraden hebben er dus hoogstwaarschijnlijk niet van gehoord.
Dit dier doet je misschien denken aan een Vlaamse gaai vanwege zijn karakteristieke blauwachtige tinten. Ze wonen meestal in landelijke gebieden, maar je kunt er ook enkele in stedelijke gebieden zien. De blauwe eksters overheersen meestal in wildere gebieden.
Kenmerken van de blauwe ekster
Deze vogel is heel apart, hoewel qua anatomie vergelijkbaar met de gewone ekster, bekend om zijn zwarte “masker” over de witte mantel, gebroken witte lichaam en metaalblauwe vleugels. Deze vogel is nauwelijks 14 centimeter lang, leeft in groepen en eet een verscheidenheid aan planten en dieren – het is een dier met een groot aanpassingsvermogen.
Juist daardoor kunnen ze overleven en profiteren van menselijk afval op vuilnisbelten en dode dieren. In feite bevindt deze vogel zich meestal rond stortplaatsen, en ook rond fruitmonoculturen op zoek naar zoetigheden zoals vijgen of druiven.
De paring en voortplanting van de blauwe ekster beginnen in april, wanneer ze paren en een nest bouwen. Ze bedekken deze met mos en verstevigen ze met modder en plaatsen ze meestal bij elkaar in de buurt. Zoals je kunt zien, zoeken de ouders buren die hen kunnen helpen om gemeenschappelijke bedreigingen het hoofd te bieden.
Gedrag
Het gedrag van deze vogel lijkt op dat van andere kraaiachtigen. Hij is zit vrij veel en je vindt ze in drukke lawaaierige groepen die voortdurend met elkaar communiceren. Honderden van deze dieren verzamelen zich ‘s nachts vaak op slaapplaatsen.
Blauwe eksters zijn behoorlijk agressief tegenover roofdieren, net als andere vogels van deze groep, en hebben er geen moeite mee om roofvogels en andere carnivoren aan te vallen — vooral tijdens het broedseizoen.
De ekster en andere kraaiachtigen fungeren als een natuurlijk alarm en dit is een voordeel voor de rest van de dieren in het bos. Meestal omsingelen ze het roofdier en krijsen terwijl ze het volgen, waardoor elke poging tot camouflage en schurftigheid zinloos wordt.
Bovendien is deze vogelsoort zeer intelligent, net als andere kraaiachtigen. Vogelaars zien ze vaak voedsel verdelen onder andere leden van hun soort – zelfs als deze buren er niet om gevraagd hebben.
De habitat van de blauwe ekster
Dit dier bewoont de mediterrane bossen en weilanden, vooral in het zuidwesten van het Iberisch Schiereiland, waar het gebruikelijk is om ze te zien vliegen door picknickplaatsen en bossen.
Bovendien zijn deze vogels uniek. Er zijn namelijk maar twee populaties in de wereld, gescheiden door een paar duizend kilometer.
- De Iberische populatie
- De Aziatische populatie
Je vindt deze vogel niet buiten het Iberisch grondgebied. Daarom denken biologen en andere deskundigen dat deze soort ooit geïntroduceerd is en invasief is geworden.
Een van de meest verbreide theorieën is dat deze vogels in de 16e eeuw uit Azië zijn gekomen, door uitwisseling met Portugese zeelieden. Dit komt omdat blauwe eksters eeuwenlang siervogels zijn geweest, omdat ze zo gemakkelijk te trainen zijn.
Dit is echter een oud verhaal en sindsdien zijn er in Gibraltar blauwe eksterresten gevonden. Deze gefossiliseerde resten zijn meer dan 40.000 jaar oud. Ze onthullen dat ze zich na de laatste ijstijden in het Euraziatische gebied hebben afgescheiden van de Aziatische soort.
Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.