De purperkoet: habitat, kenmerken en dieet

Geschreven en geverifieerd door de psychologe Sara González Juárez

Laatste update: 11 september, 2023

De purperkoet is een watervogel die het waard is om te kennen , en wij helpen je om hem te onderscheiden van andere leden van zijn taxonomische groep. Zijn lange poten, samen met zijn voorhoofdsschild en blauwe verenkleed zijn de kenmerken die je nodig hebt om hem te herkennen.

Als je geïnteresseerd bent in deze prachtige soorten, hebben we alle informatie over deze bijzondere vogel. Mis het niet, want het leren kennen van onze omgeving en de levende wezens die haar bewonen is een extra stap om ons te helpen de wereld waarin we leven te waarderen en te behouden.

Taxonomie en kenmerken

De purperkoet (Porphyrio porphyrio) behoort tot de orde van de kraanvogelachtigen, waartoe ook kraanvogels en rallen behoren. Zijn familie, Rallidae, omvat talrijke soorten, waaronder de meerkoeten, waarmee hij vaak wordt verward.

Het purperzwamhoen is echter bijna tweemaal zo groot als de meerkoeten. Hij is tussen de 45 en 50 centimeter hoog en heeft een spanwijdte van 90-100 centimeter. Zijn verenkleed is ook donker, maar weerspiegelt blauwachtige of paarsachtige tinten. In de staart zit een kenmerkend sneeuwwit gedeelte. Tegenover dit alles staan zijn snavel, voorhoofdsschild en poten, die helderrood zijn.

Habitat van de purperkoet

Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit van Zuid-Europa en Afrika tot het meest oostelijke deel van Azië (Australazië). De populaties zijn wijd verspreid, maar er zijn broedplaatsen vastgesteld in het uiterste zuiden van het Iberisch Schiereiland, Zuid-Frankrijk, Sardinië, Zuid-Turkije, Marokko, Algerije, Tunesië, de Kaspische Zee en Egypte.

Het purperzwamhoen leeft in zoet- en brakwatergebieden met een overvloedige vegetatie, bij voorkeur die welke niet seizoensgebonden uitdrogen, zoals moerassen. Hoewel hij zich goed in het water voortbeweegt, geeft hij de voorkeur aan ondiepe gebieden, waar hij kan opstijgen en landen in geval van gevaar (en waar vegetatie is om zich in te verstoppen).

Eetpatroon van de purperkoet

Deze vogel is omnivoor, en zijn hoofddieet bestaat uit de vegetatie om hem heen: groene scheuten, waterplanten (biezen, rijst, riet, klaver, enz.) en zaden. Dit wordt aangevuld met wat dierlijke eiwitten in de vorm van insecten en af ​​en toe wat weekdieren zoals slakken.

In zeer zeldzame gevallen zijn ze aangetroffen terwijl ze azen op vissen, kleine vogels, of zelfs watervogels zoals eenden. Om ze te helpen hun voedsel te vermalen nemen ze zand en andere soorten sediment in.

Gedrag

De purperkoet is een dagactieve en kuddevogel. Ze zijn nogal territoriaal van aard, want alle leden van de troep verdedigen hun gekozen territorium, vooral tijdens het broedseizoen. Daartoe nemen ze hun toevlucht tot waarschuwingen in de vorm van vocalisaties, zoals kreten en oproepen.

Een merkwaardig aspect is de manier waarop ze hun roofdieren waarschuwen dat ze ontdekt zijn. Ze maken gebruik van kleine bewegingen die het doel van hun staart plotseling zichtbaar maken. Op die manier vermijden ze de confrontatie wanneer dat mogelijk is.

Anderzijds is er een duidelijke hiërarchie binnen de groepen. De ordeningscriteria zijn grootte en leeftijd, maar ook geslacht. Er is meestal een dominant paar dat de volgorde van voortplanting bepaalt, naast het feit dat ze het oudst en het grootst zijn.

Voortplanting van de purperkoet

De voortplantingsperiode varieert, afhankelijk van het verspreidingsgebied, want dat is zeer uitgestrekt, hoewel hij altijd samenvalt met het regenseizoen. Dit geldt niet in gebieden waar de populaties bijzonder groot zijn, want het zijn monogame en territoriale vogels.

Anderzijds is er ook gemeenschappelijk broeden, waarbij broedende vrouwtjes een nest delen en bevrucht worden door meerdere mannetjes. In deze gevallen neemt de hele groep deel aan het grootbrengen van de kuikens en het uitbroeden van de eieren: moeders, vaders en de rest van de individuen in de groep, inclusief de jongen.

Mannetjes vertonen een uitgebreid baltsritueel, waarbij ze met hun snavel een staaf vasthouden, vocaliseren en buigen.

Elk vrouwtje legt 3 tot 6 eieren, en één meer als ze dominant is. Het uitkomen gebeurt na 23-29 dagen. In het algemeen is het het vrouwtje dat het langst broedt, omdat de mannetjes zich concentreren op het verdedigen van het nest, maar het komt vaak voor dat ze van plaats wisselen en dat de jongen het broeden leren van hun ouders.

Beschermingsstatus

Porphyrio porphyrio heeft momenteel de status van minst zorgwekkend (Engelse link). Het is onbekend hoeveel broedende individuen er zijn, want de populaties zijn wijdverspreid en verspreid over grote stukken land, maar ze worden niet beschouwd als met uitsterven bedreigd.

We moeten ons echter ook realiseren dat deze soort lijdt onder habitatverlies. Die ontstaat door drooglegging van wetlands en de introductie van exoten zoals de beverrat (Myocastor coypus). Watervervuiling met pesticiden en gifstoffen, en vogelgriep en vogelbotulisme zijn andere bedreigingen waarmee ze te maken hebben.

Daarom moeten we er dus naar streven om alle bewoners van de planeet te leren kennen. We hebben het nodig dat al deze soorten blijven floreren, zodat we ervan kunnen blijven genieten.