De ongelooflijk kleine baby albino-schildpad!

Als je nog nooit een albino-schildpad gezien hebt, wees dan niet verbaasd! Het is uiterst zeldzaam ze in het wild aan te treffen, want het is een veel minder frequente mutatie dan bij mensen. Bovendien kan het  hun overleving belemmeren.

In een dierentuin in Zwitserland werd echter in mei 2022 de eerste bekende albino-galapagosreuzenschildpad geboren (Engelse link). Hier vertellen we je alle details van deze ongelooflijke gebeurtenis, dus mis het niet!

De Chelonoidis nigra complex

De Galapagoseilanden werden in 1535 ontdekt. Sindsdien is hun ongelooflijke biologische diversiteit het onderwerp van studie voor vele biologen en wetenschappers uit andere gebieden. En geen wonder, want deze archipel herbergt meer dan 2.000 endemische soorten.

Daarom werden de Galapagoseilanden in 1976 uitgeroepen tot Wereldnatuurerfgoed, in 1984 tot UNESCO Biosfeerreservaat en in 2001 tot Ramsar-gebied.

De naam die de Galapagos kregen is geen toeval, want de meest representatieve soorten zijn de reuzenschildpadden die de eilanden bevolken. De meeste chelonische soorten die hier leven behoren tot de Chelonoidis nigra complex, bestaande uit 10 soorten, waarvan er 2 uitgestorven zijn.

Daarom moeten we verduidelijken dat, ook al wordt de soort waaruit de albino-schildpad voortkwam wordt genoemd Chelonoidis nigra, we het hier niet hebben over de ondersoort met dezelfde naam (de Floreana reuzenschildpad), want die is sinds 1996 uitgestorven. In feite is de wetenschappelijke naam van deze soort Chelonoidis niger (Engelse link) .

Biologie van de Galapagos reuzenschildpad

Deze dieren kunnen meer dan 100 jaar oud worden en bijna 200 kilo wegen. Het zijn landdieren die alleen watertrappelen om zich tijdens de heetste uren van de dag af te koelen. Hun poten hebben korte tenen, die lijken op die van een olifant. Het schild heeft bovenaan een spleet om de schildpad in staat te stellen zijn nek te strekken en hoge takken en bladeren te bereiken.

Hun dieet is strikt herbivoor, en bestaat uit grassen, struikbladeren, en de vruchten van de manzanilloboom. Elke dag leggen de galapagosschildpadden hetzelfde pad af om hun voederplaatsen te bereiken. Zozeer zelfs dat de routes die ze uitslijten deel van het landschap geworden zijn.

In feite hebben deze reptielen een heel vaste routine in hun dagelijks leven. De seizoenen en de uren daglicht sturen deze routine aan. Dezelfde paden die hen naar hun voedsel leiden, voeren hen ook naar vulkanische hooglanden. Daar hebben ze toegang tot drinkwater en een grote hoeveelheid planten. Daar brengen ze het grootste deel van de dag door en keren dan later terug naar hun rustplaats.

De kleine albino-schildpad van de Galapagos

Nu je de soort beter kent, laten we tot de kern van de zaak komen. In de Servion Zoo in Zwitserland was een fokprogramma in gevangenschap van de galapagosreuzenschildpad aan de gang. Uit het kweekpaar werden twee nakomelingen geboren. Een zwart dier, zoals de vader, en een albino.

Dit is een zeer zeldzame gebeurtenis. In cijfers: als er één albino mens per 20.000 mensen geboren wordt, is de kans in het geval van deze schildpaddensoort één op 100.000. In feite is dit kleine dier de eerste albino-schildpad die door de wetenschappelijke gemeenschap geregistreerd is.

Bij mensen schept albinisme bepaalde beperkingen, maar bij schildpadden kan het hun voortbestaan juist belemmeren. Omdat het een ectotherm dier is, zal de gevoeligheid voor de zon die zijn albinisme veroorzaakt problemen geven bij de thermoregulatie.

Het is ook mogelijk dat het diertje problemen krijgt met zien en horen. Bovendien is het veel zichtbaarder voor roofdieren als het in het wild zou leven.

Alle aandacht gaat uit naar het schildpadje

Hoewel de albino-schildpad op 1 mei geboren werd, werd het nieuws pas in juni bekendgemaakt. Dit omdat men niet zeker was of het zou overleven, en het in een broedmachine hield. Het dier staat nog steeds onder toezicht. Men kan echter geen precies cijfer geven voor zijn levensverwachting.

Het belang van kweekprogramma’s en, vooral, het uitzetten in het wild zijn meer dan noodzakelijk als het om deze reptielen gaat. Het totale aantal exemplaren van de Chelonoidis nigra complex, ooit waren er meer dan 250.000 exemplaren, bedraagt nu niet meer dan 15.000.

Intensieve jacht sinds de 16e eeuw, olieprospectie, versnippering van de habitat en de introductie van vreemde soorten door de mens zijn slechts enkele van de bedreigingen voor hun populaties. Men bestudeert de herintroductie van veel van hen, maar er is nog een lange weg te gaan.