Chinese alligator: habitat en kenmerken

Geschreven en geverifieerd door de bioloog Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Laatste update: 22 december, 2022

Als we het over krokodillen of alligators hebben, is het eerste wat in je opkomt een reptiel van gigantische afmetingen. De Chinese alligator breekt echter met deze traditie, want ze zijn zo klein dat ze bijna de grootte hebben van de dwergkaaiman. Toch is het nog steeds een woest dier waarvan de kaken ernstige schade kunnen aanrichten.

De wetenschappelijke naam voor deze soort is Alligator sinensis en het is een lid van de Alligatoridae-familie. Het is geen krokodil in de strikte zin van het woord, maar het is een nauwe verwant van deze reptielen. Lees verder om meer te weten te komen over dit kleine maar gevaarlijke dier.

Habitat en verspreiding van de Chinese alligator

De Chinese alligator is een soort sauropsida die endemisch is in de benedenloop van de Yangtze-rivier in China. Desondanks wordt aangenomen dat zijn populatie in het verleden veel talrijker geweest kan zijn.

Zo denkt men dat hij een groot deel van de Chinese kustlijn omvatte. Dit zou ook streken bij de Stille Oceaan (en zelfs Korea) kunnen omvatten. Momenteel komt dit reptiel alleen nog voor in 6 streken (Engelse link) van de provincie Anhui.

De voorkeurshabitat van deze organismen bestaat uit zoetwatergebieden met een subtropisch klimaat. Daarom zijn plaatsen als moerassen, meren, beken, vijvers en waterrijke gebieden belangrijk voor deze reptielen.

Bovendien stelt de grote verscheidenheid die op deze plaatsen bestaat hen in staat een groot ‘menu’ ter beschikking te hebben om hun dieet uit samen te stellen.

Hoe ziet de Chinese alligator eruit?

Deze alligator lijkt enigszins op zijn Amerikaanse verwant in die zin dat hij een U-vormige snuit heeft. Zijn taaie huid lijkt bijna een pantser en zijn lange staart maakt het mogelijk om zich in het water voort te bewegen. Bovendien heeft elk van zijn ledematen sterke klauwen en passen de tanden zo goed in zijn kaken dat ze met het blote oog niet opvallen.

Toch is een van zijn duidelijkste kenmerken zijn grootte, want gemiddeld is hij zo’n 1,5 meter lang. Ter vergelijking: de lengte van de dwergkaaiman bedraagt tussen 1,2 en 1,6 meter, terwijl de yacarekaaiman 2 tot 3 meter groot kan worden. Dit classificeert hem als een van de kleinste alligators, althans binnen zijn groep.

Zoals gezegd heeft dit reptiel een zeer verharde huid, want hij is bedekt met osteodermen. Dat zijn vrij resistente benige schubben. Deze bescherming bedekt zijn hele lichaam en er zit zelfs een plaat van bot in het bovenste deel van zijn oogleden.

Bovendien steekt aan het eind van zijn snuit zijn neus iets uit. Dit is een eigenschap die lijkt op die van de alligator, maar verschilt van andere alligators.

Het lichaam van dit roofdier heeft donkere kleuren die variëren van geel tot grijs. Vaak zie je ook verschillende zwarte vlekken op zijn onderkaak. Dit patroon herhaalt zich op dezelfde manier bij de jonge exemplaren, behalve dat er bij hen enkele gele banden langs zijn lichaam te zien zijn.

Gedrag

Deze reptielen zijn ectotherme organismen, waardoor ze zeer afhankelijk zijn van de omgevingstemperatuur. Daarom gaan ze bij kou in een toestand van lichte winterslaap, waarin hun activiteit drastisch vermindert. Dit mechanisme lijkt op winterslaap. Het stelt ze in staat om in de late herfst te gaan ‘slapen’ en dan in de lente weer te activeren.

Chinese alligators brengen het grootste deel van hun leven in water door, zodat ze een schuilplaats moeten maken in nabijgelegen modderbanken. Daardoor graven ze holen van bijna een meter diep, waarin ze naar believen rusten.

Over het algemeen brengen deze alligators, als het weer hen gunstig gezind is om naar buiten te gaan en actief te zijn, een groot deel van hun tijd door met zich koesteren in de zon om hun temperatuur te regelen. Hierdoor kunnen ze hun stofwisseling activeren en ‘s nachts op jacht gaan, waardoor ze de hele dag kunnen profiteren.

Wat eet de Chinese alligator?

Dit reptiel is een carnivoor dat gewoonlijk aast op dieren in zijn omgeving. Hun dieet bestaat dan ook uit vissen, slakken, mosselen en amfibieën waarvan de vangst onder water gebeurt. Maar omdat zijn verspreiding ook samenvalt met menselijke nederzettingen, eet hij sporadisch ook gevogelte en kleine zoogdieren.

Bovendien is het ook gebruikelijk dat juvenielen zich met insecten voeden.

Voortplanting

Het broedseizoen vindt jaarlijks plaats in juni, omdat deze maand vlak bij het regenseizoen ligt. In deze tijd beginnen beide seksen te vocaliseren om te communiceren en een partner te vinden.

Deze organismen zijn polygyn polygaam. De mannetjes kunnen dus meerdere vrouwtjes bevruchten, maar vrouwtjes zullen maar één partner per jaar hebben.

Als het paar eenmaal heeft gecopuleerd, zorgt het vrouwtje voor het in elkaar zetten van het nest en kiest een met vegetatie en modder omringde plaats vlak naast het water.

Deze dieren zijn eierleggend, dus ze hebben een plek nodig om hun eieren te leggen. Deze dieren scheppen met hun poten modder en vegetatie om tot hopen van bijna een meter hoog. Daarin leggen ze hun eieren. In het algemeen plaatst de moeder haar nesten in de buurt van haar hol. Zo kan ze tijdens het broeden er voor zorgen.

In feite is het vrouwtje de enige die ouderlijke zorg toont bij haar jongen, want de mannetjes vertrekken zodra de copulatie beëindigd is. Als de kleintjes in september uit het ei komen, haalt hun moeder ze bij het nest op en helpt ze in het water.

Beschermingsstatus

Volgens de Internationale Unie voor Natuurbehoud is dit reptiel geclassificeerd als een ernstig bedreigde (Engelse link) soort. Dat komt omdat zijn populatie sterk is aangetast door de jacht, de consumptie van zijn vlees, en de vernietiging van zijn leefgebied. Tegenwoordig is zijn verspreidingsgebied zeer beperkt.

Gelukkig wordt er niet meer lukraak op de Chinese alligator gejaagd, zodat de populatie stabiel is gebleven. Zijn grootste probleem is nu echter het verlies van zijn habitat. Dat komt doordat verstedelijking en vervuiling veel invloed op dit dier hebben.

Hoewel er programma’s zijn die hun herintroductie nastreven, is het waarschijnlijk dat dit niet voldoende zal zijn om hun uitsterven te voorkomen.

Als het probleem dat de achteruitgang van zijn populatie veroorzaakt niet wordt opgelost, zal het vrijlaten van in gevangenschap gefokte exemplaren hen slechts de dood in jagen. De uitdagingen om dit reptiel te redden zijn moeilijk te overwinnen, maar hoop is het laatste wat je verliest.