Waarom hebben mastiffs hubertusklauwen?

Hebben mastiffs duimen? Tijdens het langzame traject van de evolutie, komt het voor dat lichaamsdelen veranderen en zich aanpassen. Bepaalde lichaamsdelen blijven echter achter op het lichaam, ondanks dat ze geen functie meer hebben. Dit geldt ook voor de hubertusklauwen van mastiffs.

Als we het hebben over nutteloze lichaamsdelen, kunnen we bijvoorbeeld het staartbeen noemen bij mensen. Dit laat ons zien dat mensen heel lang geleden misschien een staart hebben gehad. En onze blinde darm had vroeger misschien een functie in ons spijsverteringsstelsel, maar heeft dit nu niet meer.

Wat zijn hubertusklauwen?

Interessant genoeg hebben bepaalde hondenrassen ‘duimen’, maar ze hebben deze niet meer nodig. Mastiffs zijn één van de rassen die nog steeds hubertusklauwen, ook wel wolfsklauwen genoemd, hebben, die in het verleden misschien een functie hebben gehad.

Gedomesticeerde honden hebben vier tenen aan hun poten. Mastiffs hebben echter ook nog een vijfde teen aan hun voorpoten. Het is op dezelfde plek als waar een duim zit op een mensenhand. Daarom noemen sommige mensen dit lichaamsdeel een hondenduim.

Deze vijfde teen is de hubertusklauw van de mastiff. Je kunt echter zien dat de hubertusklauwen van de mastiff de grond niet raken als hij loopt of speelt. Waar is deze extra teen dan voor?

Waar is de hubertusklauw voor?

De hubertusklauwen van een mastiff hebben meerder functies. Deze functies zijn echter heel erg beperkt, zoals het behouden van de balans als de hond over ongelijkmatig terrein loopt of als hij weer aan land komt nadat hij heeft gezwommen.

De hubertusklauw geeft de mastiff wat hulp en controle terwijl hij zichzelf schoonmaakt, voor als hij zijn gezicht en hoofd wast. Je kunt ook zien dat je hond deze klauwen gebruikt als hij op zijn kauwspeeltje kauwt.

De achterste hubertusklauwen

Veel mensen denken misschien dat hubertusklauwen losse, nutteloze aanhangsels zijn. Deze kleine klauw op de achterkant van het been van een hond is de achterste hubertusklauw.

Je kunt de evolutie vlak voor je ogen zien plaatsvinden door alleen maar naar de achterste wolfsklauwen van de hond te kijken. Alle mastiffs hebben voorste hubertusklauwen, maar hun achterste wolfsklauwen zijn genetische anomalieën.

Terwijl de voorste klauwen door bot en ligamenten verbonden zijn met de voorpoten van een hond, doen de achterste klauwen helemaal niets. De voorste hebben een beperkt, maar verschillend gebruik. De achterste klauwen doen echter helemaal niets.

De achterste klauwen  verschijnen meestal hoger op de achterpoten. Deze klauwen zijn met het been verbonden door niets meer dan een klein flapje van de huid. Ze hebben geen botten of banden die aan het been vastzitten.

Mastiffs met dubbele hubertusklauwen

Hoe zeldzaam het ook klinkt, er zijn mastiffs die vaak geboren worden met twee hubertusklauwen op beide achterpoten. Er zijn zelfs enkele mastiffs waar de dubbele hubertusklauw niet alleen aanwezig is, maar ook een standaardvereiste van het ras.

Er zijn andere hondenrassen die soms ook dubbele wolfsklauwen hebben. Enkele voorbeelden zijn Anatolische herders, Australische herders en IJslandse honden. Wat hebben al deze honden gemeen? Het zijn allemaal grote werkhonden die de dubbele hubertusklauw gebruiken voor stabiliteit.

De hubertusklauwen verwijderen

Net als het stuitje en de blinde darm bij de mens, hebben we de neiging om de wolfsklauwen alleen op te merken als ze gewond raken. De achterste klauwen kunnen vast komen te zitten, omdat ze bij de meeste honden geen echte inhoudelijke verbinding met het lichaam hebben.

Hierdoor kunnen ze scheuren, wat tot bloeden en pijn kan leiden. In dit geval kan de dierenarts het klauwtje verwijderen.

Hoewel het in sommige landen gangbaar is om de hubertusklauwen preventief te amputeren bij pups, mag dit in Nederland niet meer sinds 2014. De nagel moet wel regelmatig worden bijgeknipt, om eerder genoemde verwondingen te voorkomen.