7 Merkwaardige aspecten van de blauwkopbijeneter

Geschreven en geverifieerd door de psychologe Sara González Juárez

Laatste update: 21 juni, 2024

Deze vogels staan bekend om het tonen van hun felle kleuren op saaie plekken. We hebben het over de familie Meropidae, en specifiek over de blauwkopbijeneter. De elektrisch blauwe kleur van zijn kop en borst maakt hem onmiskenbaar voor de ogen van iedereen die iets van vogels weet.

Dus, om je kennis over deze prachtige dieren wat uit te breiden, brengen we je een compleet feitenrelaas over de biologie van de blauwkopbijeneter. Mis niets, want dit is een fascinerend, prachtig dier met een moeilijk te negeren lied. Aan de slag!

Alles over de blauwkopbijeneter

1. De taxonomie en de oorsprong van zijn wetenschappelijke naam

De blauwkopbijeneter draagt de wetenschappelijke naam Merops muelleri. Deze laatste term, muelleri, werd gegeven ter ere van zijn ontdekker, Johann Wilhelm von Müller, een Duitse ornitholoog die in de 19e eeuw een expeditie naar Afrika ondernam om nieuwe soorten te vinden.

Deze vogel behoort tot de orde Coraciformes en de familie Meropidae . Bij deze laatste worden de vogels ingedeeld die in de volksmond bijeneters worden genoemd, vogels die gespecialiseerd zijn in het eten van vliegende insecten, vooral bijen (vandaar de naam).

2. Ze bewonen regenwouden

Centraal Afrika is waar je deze bijeneter vindt. Hij komt voor in een groot gebied dat Guinee, Sierra Leone, Liberia, Ivoorkust, Ghana, Nigeria, Kameroen, Centraal-Afrikaanse Republiek, Equatoriaal-Guinea, Gabon, Republiek Congo, Democratische Republiek Congo en Kenia omvat.

De laatste, Kenia, is in de lijst opgenomen omdat de soort daarheen verhuisde op de vlucht voor ontbossing in het equatoriale regenwoud.

Hij leeft in warme, vochtige regenwouden in dit gebied, en wordt beschouwd als tropisch en subtropisch. Hier vindt hij overvloedig voedsel en beschutting tussen het dichte bladerdak van bomen.

3. De blauwkopbijeneter is gespecialiseerd in het vangen van vliegende insecten

Net als de andere leden van de groep Coraciiformes (scharrelaarvogels) is de blauwkopbijeneter in staat om insecten in de vlucht te vangen. Hij heeft een voorkeur voor bijen, maar is niet vies van vlinders en andere insecten, zoals wespen, hommels, muggen en vliegen.

In tegenstelling tot andere soorten, die lange tijd over gebieden vliegen en zich tijdens de vlucht voeden, keert deze bijeneter meestal met zijn prooi terug naar zijn tak om die veilig op te eten.

4. Een solitaire vogel

Er zijn helaas niet veel gegevens over het gedragspatroon van deze vogel. Het is bekend dat hij solitair is (behalve in het broedseizoen) en overdag, als hij volop actief is. Zijn dag bestaat meestal uit het neerstrijken op takken in het hoge bladerdak, wachtend op zijn prooi.

Als hij een insect ziet, gaat hij er met volle snelheid op af, vangt het en keert terug naar zijn tak om het op te eten. Zo voelt hij zich veilig en kan hij de boomtoppen blijven afspeuren naar meer voedsel.

5. Het mysterie van de voortplanting van de blauwkopbijeneter

Bij het bestuderen van de voortplanting van deze soort zijn er veel onbekenden. Door hun gelijkenis met andere soorten is afgeleid dat hun balts- en paartijd begint aan het eind van het regenseizoen, wanneer het weer milder is en er nog volop voedsel is.

Meestal is het het mannetje dat het vrouwtje opzoekt. Vervolgens probeert hij haar te overtuigen om te paren door haar insecten cadeau te doen. Als ze accepteert, bouwen ze een nest hoog in de boomtoppen. Daar legt ze meestal zes of zeven eieren en beide ouders nemen deel aan de opvoeding van de kuikens.

6. Beschermstatus

Deze vogel wordt volgens de Rode Lijst van de IUCN beschouwd als Least Concern (Engelse link). Dat komt omdat er onvoldoende gegevens zijn over zijn populatie. Daardoor is het niet mogelijk in te schatten in welk tempo zijn aantal afneemt. Maar wat deskundigen wel weten is dat de populatie duidelijk afnemen.

7. Bedreigingen

Zelfs met deze schaarse informatie valt niet te ontkennen dat het equatoriale regenwoud kleiner wordt. De verplaatsing van de soort naar Kenia suggereert dat hij zich, relatief gezien, kan aanpassen aan nieuwe omgevingen. Het geeft echter ook aan dat hij steeds minder hulpbronnen tot zijn beschikking heeft.

Aan de andere kant worden zoveel Centraal-Afrikaanse soorten met uitsterven bedreigd, dat de inspanningen meestal gericht zijn op ofwel het ecosysteem zelf en de bescherming van het land, ofwel op andere dieren in een veel kritischer toestand.

Wat overblijft is dus doorgaan met onderzoek en vechten voor het behoud van de natuur, want het volgende slechte nieuws zou kunnen zijn dat de blauwkopbijeneter veel minder talrijk is dan verwacht. Laten we nooit de motivatie verliezen als het gaat om de bescherming van onze planeet!