Ontmoet de quokka: het gelukkigste dier ter wereld

De quokka is een soort kleine kangoeroe die door de Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) als 'kwetsbaar' is bestempeld. Ze zijn ook beroemd geworden vanwege hun constante glimlach en hebben de bijnaam 'het gelukkigste dier ter wereld' gekregen.

De quokka heeft onlangs de titel van ‘het gelukkigste dier ter wereld’ verdiend dankzij de constante glimlach op zijn gezicht. Met deze recente bekendheid vragen veel mensen zich af wat voor dier dit precies is.

De quokka is een buideldier

Deze kleine kangoeroe heeft de wetenschappelijke naam Setonix Brachyurus. Het is een soort buideldier in de Macropodiae-familie en de Diprotodontia-orde.

Dieren in die orde zijn allemaal buideldieren uit Oceanië. Er is ook een grote verscheidenheid aan soorten binnen het ras. Je hebt er waarschijnlijk wel van een paar gehoord, zoals de kangoeroe, de koala, de cuscus en de kleine dwergbuidelrat. Een van de bepalende kenmerken van deze rangorde van diersoorten zijn de twee naar voren gerichte snijtanden in hun mond.

En als je rekening houdt met het feit dat ze helemaal teruggaan naar het tijdperk van Oligoceen (meer dan 23 miljoen jaar geleden), dan kun je zien dat ze zijn geëvolueerd om zich aan veel veranderingen aan te passen. Dat is ook de reden waarom er zoveel verschillende ondersoorten zijn.

De geschiedenis van de quokka

De eerste geschreven melding die we van de quokka hebben, komt uit het jaar 1658. Iemand beschreef het dier als ‘vergelijkbaar met een civetkat, maar bruin.’ Slechts een paar decennia later zag nog iemand er een en beschreef het als ‘een soort rat zo groot als een kat.’

Hoewel we ze nu quokka’s noemen, hadden inheemse volken veel verschillende namen voor hen. Er zijn er teveel om ze allemaal op te noemen, maar twee voorbeelden zijn quak-a en kwoka. Hier komt duidelijk de huidige naam vandaan.

Qua classificatie behoren ze tot het geslacht Setonix. Dat woord komt uit het Latijn, waar ‘seta’ wat in feite zeug betekent en ‘onix’ wat klauw betekent. Het ‘brachyurus’-gedeelte dat we hierboven noemden, komt echter uit het Grieks. Het komt van ‘brachys’ (kort), en ‘oura’ (staart).

Experts geloven dat quokka’s vrij recentelijk van andere wallaby’s in het Macropus-geslacht vertakt. Ze hebben niet veel eigenschappen gemeen en daarom is er een aparte soort gecreëerd om ze te classificeren.

Algemene eigenschappen

Quokka’s zijn klein, ongeveer even groot als een huiskat. Ze hebben een korte, dikke grijsbruine vacht, met enkele vlekken lichtere kleuren. Hun neus heeft geen haar om zich heen en ze hebben kleine oren. Hun lange staarten kunnen echter overal van 10 tot 30 centimeter lang zijn.

In termen van lichaamsgewicht wegen ze over het algemeen ergens tussen de 3-4 kilo. Wat betreft hun lengte (inclusief kop), ze zijn ongeveer 40-53 centimeter lang. Hun achterpoten kunnen ook bijna 12 centimeter lang worden.

Er is een zekere mate van seksueel dimorfisme bij deze soort. In dit geval zijn de mannetjes ietsje groter en zwaarder dan vrouwtjes. Mannetjes zijn gemiddeld ongeveer een 2,5 centimeter groter en ongeveer 1 kilo zwaarder.

Als het om eetgewoonten gaat, dan is de quokka vooral een herbivoor. Bladeren en stengels zijn twee van hun favoriete voedingsmiddelen, hoewel hun dieet sterk kan variëren, afhankelijk van de regio waarin ze zich bevinden en welk seizoen het is.

We moeten ook vermelden dat quokka’s nachtdieren zijn die in Oost-Australië leven. Meer specifiek zijn ze afkomstig uit het zuidoosten van het land, inclusief Rottness en de Bald Islands. Op dit moment hebben we geen reden om aan te nemen dat er ondersoorten van bestaan.

In termen van levensverwachting worden quokka’s in het wild ongeveer 10 jaar oud. In gevangenschap kunnen ze tot 14 jaar oud worden.

Behoud

In 1996 werd de quokka opgenomen op de lijst van ‘fauna die zeldzaam of bijna uitgestorven is.’ Daar waren verschillende redenen voor. Ten eerste is hun leefgebied erg gekrompen en blijft dat doen. De quokka populatie is ook jaar na jaar afgenomen en ze hebben nog steeds veel natuurlijke vijanden.

Dat verlies van leefgebied en de schaarste aan voedsel die daarmee gepaard gaat, zijn belangrijke kwesties. Experts hebben gelokaliseerde uitstervingen in bepaalde bossen gevonden, omdat daar geen voedsel was dat de quokka’s konden eten.

In 2013 heeft Australië een plan opgezet om de soort te helpen herstellen. Het behandelt verschillende van deze risicofactoren. Dat betekent dat het alles aanpakt, van roofdieren zoals vossen en wilde katten tot klimaatverandering, samen met het verlies van leefgebied en allerlei verschillende ziekten.

Voor nu lijkt het erop dat hun aantal nog steeds daalt. We schatten dat er momenteel ongeveer 7.500-15.000 volwassenen in leven zijn. De IUCN heeft de quokka ook geclassificeerd als een ‘kwetsbare soort’.

Ondanks al deze ontberingen heeft de quokka altijd een glimlach op zijn gezicht. Bovendien is hij net zo bereid zijn glimlach te verspreiden als om een glimlach te ontvangen.