De narwal: de eenhoorn van de zee

De narwal wordt beschouwd als een bedreigde diersoort die in het wild zelden te zien is. Daarom worden deze dieren eenhoorns genoemd, omdat ze moeilijk te vinden zijn en ze voor de jacht hun hoorn gebruiken.
De narwal: de eenhoorn van de zee

Laatste update: 01 maart, 2020

Het lijken mythologische wezens, maar het zijn echte wezens die in de oceaan leven. Ze worden de eenhoorns van de zee genoemd en zijn moeilijk te bestuderen. Niet alle narwallen hebben de karakteristieke hoorn. Er is weinig bekend over de narwal, maar het zijn bijzondere dieren.

Kenmerken van de narwal

De narwal is een walvisachtige die nauw verwant is aan de beloega, wat betekent dat het zeezoogdieren zijn met tanden. Ze maken deel uit van de walvisfamilie en staan erom bekend dat ze een enorme hoorn op hun hoofd hebben, wat eigenlijk een slagtand is.

Mannelijke en vrouwelijke narwallen hebben iets verschillende lichamen. Als volwassenen wegen mannen gemiddeld 1.600 kilo en vrouwen kunnen 1.000 kilo wegen. Vrouwen zijn iets kleiner dan mannen. Vrouwen zijn meestal ongeveer vier meter lang, terwijl mannetjes meestal tot vier en een halve meter kunnen worden.

Narwallen veranderen gedurende hun leven van kleur. Wanneer ze worden geboren, is elke narwal grijs met hun eigen unieke donkere vlekpatroon. Deze vlekken verdwijnen zodra ze de leeftijd van twee bereiken, maar ze blijven in de loop van de tijd groeien. De oudste zijn zwart, omdat hun vlekken zo gegroeid zijn dat ze er volledig door bedekt zijn.

Ze verschillen van andere walvissen, omdat ze geen rugvin hebben, wat ze gemeen hebben met beloega walvissen. In plaats daarvan hebben ze een kuif die soms wel tot een meter lang is.

Hun meest opvallende kenmerk is de enorme slagtand voor op hun kop. Deze slagtand kan twee meter lang worden en meer dan 10 kilogram wegen. Het is uniek voor mannetjes, omdat vrouwtjes er nooit een ontwikkelen.

Tot voor kort was niet bekend waarvoor narwallen hun slagtanden gebruiken. Men geloofde dat ze verband hielden met oriëntatie, en sommige wetenschappers dachten dat het hen hielp om dun ijs te breken. Recent onderzoek toont aan dat narwallen hun slagtanden gebruiken om te jagen door zeer snelle bewegingen te maken om vis te verdoven.

Narwal gedrag

Narwallen leven in kleine kuddes. In de winter bestaan deze kuddes uit groepen van twee tot negen individuen. In de zomer trekken ze echter naar het zuiden in enorme kuddes van honderden of duizenden narwallen.

Narwallen zijn bijzonder luidruchtige walvisachtigen. Veel andere soorten walvissen maken nauwelijks geluid, maar narwallen communiceren niet alleen voortdurend via geluid, ze maken een heleboel verschillende.

Ze produceren routinematige klikken met verschillende intervallen. Er wordt aangenomen dat ze dit gebruiken voor echolocatie, net als dolfijnen. Fluitjes en andere geluiden zijn echter gedetecteerd wanneer ze met andere narwallen communiceren. Ze kunnen deze geluiden moduleren, waardoor specialisten denken dat ze een complexe taal hebben.

Als het op hun dieet aankomt, halen deze dieren hun voedsel uit de bodem van de zee. Ze duiken 30 minuten en het is bekend dat ze helemaal tot 800 meter diep dalen. Dus, naast potvissen, zijn ze een van de zoogdieren die het diepste kunnen duiken.

De habitat van de narwal

De narwal is te vinden op een heel specifiek deel van de planeet. In de winter leven ze in de ijskoude wateren rond de Noordpool: Noord-Canada, Groenland en in het noordelijke deel van de Noordelijke IJszee van Rusland. In de zomer trekken ze een kleine migratie naar het zuiden, en ze zijn in een aantal fjorden en in enkele Canadese inhammen gezien.

Het is bekend dat deze dieren ooit in warmere wateren leefden, maar naarmate ze zich ontwikkelden, verhuisden ze naar de koudste wateren op de planeet. Ze hebben een zeer beperkte habitat, daarom is hun populatie niet erg uitgebreid.

Ze zijn uitgeroepen tot een bedreigde soort, hoewel ze nauwelijks natuurlijke vijanden hebben. Alleen de Inuit jagen op hen om in hun levensbehoeftes te voorzien.

Het dieet van narwallen

Narwallen zijn vleesetende dieren die zich alleen met vis en schaaldieren voeden. Ze jagen misschien tussen de scholen vissen aan de oppervlakte, maar het is gebruikelijk dat ze duiken om zich met de wezens die de zeebodem bewonen te voeden.

Ze eten veel in het begin van de winter en ook als ze klaar zijn met migreren naar het noorden. Wanneer er nauwelijks ijs is in de wateren waar ze leven, dan eten ze heel weinig of niets. Ze kunnen hun voedsel zeer langzaam verteren, waardoor ze de prooi die ze hebben gegeten kunnen opnemen en weken of maanden gevoed kunnen blijven.

Narwallen worden net als veel walvisachtigen bedreigd, maar gelukkig is hun bescherming gegarandeerd. Hoewel het moeilijk is om ze te bestuderen en er meer over te weten te komen, lijkt hun populatie stabiel te blijven. Ze hebben niet veel prooien en het grootste gevaar voor hun overleving is vervuiling.


Deze tekst wordt alleen voor informatieve doeleinden aangeboden en vervangt niet het consult bij een professional. Bij twijfel, raadpleeg uw specialist.